Kompozytor, aranżer, autor tekstów. Z wykształcenia pianista, kompozytor i dyrygent. Występował początkowo jako pianista w teatrach, lokalach rozrywkowych i gastronomicznych, kinach itp. W sezonie 1925/1926 pracował jako dyrygent przedstawień rewiowych w Teatrze Letnim w Łodzi. Od 1927 do 1930 r. był dyrygentem orkiestry i kierownikiem muzycznym łódzkiego Teatru Miejskiego. Skomponowane przez niego w tym czasie tango pt. Rebeka stało się wielkim przebojem (oparte na motywie melodii chasydzkiej, było śpiewane nawet przez chasydów). Podobną popularnością cieszyła się piosenka Nie można kogoś zmuszać do miłości, śpiewana przez Eugeniusza Bodo w języku jidysz pod tytułem M’ken niszt cwingn cu kajn libe. W 1932 r. napisał muzykę do filmu pt. Biała trucizna oraz sprawował kierownictwo muzyczne przy jego udźwiękowieniu.

W 1933 r. rozpoczął pracę w Warszawie: od 11 stycznia do końca 1933 r. był akompaniatorem w Nowym Momusie – kabarecie działającym w restauracji „Oaza”, następnie został kierownikiem muzycznym Teatru Praskie Oko; współpracował również z Teatrem Nowy Ananas. W tym samym okresie skomponował komedię muzyczną pt. Miłość i złoto (wspólnie z kompozytorem Józefem Haftmanem); wystawiono ją 30 grudnia 1933 r. w Warszawie w Teatrze 8.30.

Posiadał w dorobku wiele znanych utworów. Jego foxtrot rosyjski pt. Andriusza zdobył popularność za granicą – w Paryżu nagrał go Piotr Leszczenko^[1]. Był autorem piosenek z repertuaru Adama Astona, Eugeniusza Bodo, Chóru Dana, Tadeusza Faliszewskiego, Stefana Witasa, Niny Gruzińskiej i Zofii Ternè^[2].

Podczas okupacji hitlerowskiej trafił do getta warszawskiego, gdzie zginął. Był żonaty z Zofią Białostocką, kompozytorką. W świecie muzycznym okresu międzywojennego zajmował wysoką pozycję, a jego twórczość była powszechnie znana. W latach powojennych nazwisko kompozytora ocalało od zapomnienia głównie dzięki nagraniu tanga Rebeka przez Ewę Demarczyk^[1].