Wokalista, gitarzysta, założyciel i lider zespołu De Press. Mając 10 lat został członkiem zespołu Małe Podhale, gdzie śpiewał i tańczył do 15-tego roku życia. Potem w liceum założył pierwszy własny zespół pod nazwą Lotony. Zespół grał znane przeboje m.in. grupy Skaldowie oraz Czerwone Gitary, a występując na weselach dodatkowo jeszcze polki, walce itp. Jako ciekawostkę można dodać, że grupa występowała obowiązkowo w czarnych golfach.

W 1970 r. z dwoma kolegami, wyjechał do Austrii. Po czterech miesiącach pobytu w tym kraju dostał wizę norweską. Norwegia była dla niego wtedy zupełnie nieznanym krajem, w którym, jak wspomina, doznał szoku na widok ryby w budyniu. Po przeprowadzce rozpoczął naukę w czteroletniej szkole rzemiosła artystycznego. Pod koniec szkoły założył pierwszą w Norwegii grupę punkową Pull Out. W tym samym 1977 r. dostał się na Akademię Sztuk Pięknych w Oslo. Tam w 1980 r. założył De Press, który prężnie funkcjonował do 1982 r., kiedy to powstał zespół Holy Toy. Działalność tej formacji obfitowała w niekonwencjonalne przedsięwzięcia. Wydanie Warszawy było pretekstem do performance’u , którego kulminacyjnym momentem było spuszczenie przez dźwig fortepianu.

Wraz z wydaniem przez niezależną firmę UNITON Warszawy, ukazały się dwa maxisingle. Perfect Day nie zrobił kariery głównie ze względu na mix. Natomiast drugi Lada-Nada został przyjęty przez krytyków entuzjastycznie. W tygodniku „Sound” dostał pięć gwiazdek i był nominowany na singiel tygodnia. Cała płyta została również oceniona bardzo wysoko. W Londynie Holy Toy okrzyknięto pionierami nowego brzmienia. Zespół został zaproszony na festiwal w Leeds, a następnie na tournee po Europie. Wydał kolejne albumy Panzer and Rabbits, znów bardzo dobrze przyjęty przez krytyków i Czemu nie w chórze – przyjęty chłodniej w Anglii, a entuzjastycznie w Niemczech.

W 1985 r. Holy Toy przyjechał na koncerty do Polski. Zespołowi zabroniono wyświetlania przewidzianych do projekcji w czasie koncertu filmów m.in. znalezionego na śmietniku o obozie koncentracyjnym w płn. Norwegii i filmów rosyjskich, w tym autorstwa Eisensteina. W tym samym roku ukazała się następna płyta Pact of Fact, a zespół koncertował w Niemczech m.in. z Nickiem Cavem i SWANS.

Od 1987 r. zespół prawie nie egzystował. Wydał składankę Yes & No, która była soundtrackiem do filmu „X”, a w 1989 r. płytę Kupię Między dystansową Rakietę Do Celów Artystycznych. W 1989 r. doszło jeszcze do sesji nagraniowej w Warszawie w studio „CCS” z udziałem polskich muzyków m.in. Tomasza Stańki. Utwory z tej sesji zostały opublikowane dopiero w 1994 r. na płycie Dokument.

W 1990 r. Andrzej reaktywował grupę De Press, z którą do tej pory nagrywa płyty. Muzycznie nowe nagrania mieszczą się w stylistyce wypracowanej na poprzednich płytach i są adresowane głównie do fanów zespołu. To bardzo solidny gitarowy rock z elementami góralskiego folkloru. Wszelkie eksperymenty Andrzej Dziubek rezerwuje sobie na swoje solowe płyty, które ukazują się od czasu do czasu w Norwegii i w Polsce pod jego norweskim nazwiskiem Nebb^[2].