Nazwisko: |
Ehrenberg, Gustaw |
Data urodzenia: |
1818 |
Miejsce urodzenia: |
Warszawa |
Data urodzenia: |
14 lutego 1814
|
Data śmierci: |
28 września 1895 |
Miejsce śmierci: |
Kraków |
Autor tekstów, liryk i poezji rewolucyjnej, poeta[4], radykalny publicysta i działacz społeczny. Spędził 20 lat na Syberii, gdzie został zesłany za czynny udział w akcjach Stowarzyszenia Ludu Polskiego[2]. Skazano go na śmierć w 1838 r. za działalność konspiracyjną. Po ułaskawieniu oraz okresie spędzonym na wygnaniu, wrócił w 1859 r. Krążyły o nim wieści, że był synem naturalnym cara Aleksandra I i hrabiny Heleny z Dzierżanowskich Rautenstrachowej, usynowionym przez piekarza Ehrenberga[3].
Na wcześnie rozpoczętych studiach uniwersyteckich w Krakowie zadziwia profesorów i kolegów swoimi rozprawami filozoficznymi o heglizmie, estetyce i filozofii historii. Jedna z nich dostaje się do Pamiętnika Nauk i Umiejętności. W okresie akademickim pisze też swoje pieśni i wiersze rewolucyjne: Pieśń o Bartoszu Głowackim, Szubienica Zawiszy, szkic do Podróży na Sybir. Na zesłaniu mało zajmuje się poezją. Wszystkie utwory ukazują się drukiem dopiero w r. 1848, w tomiku pt. Dźwięki minionych lat[5].
Po powstaniu styczniowym, w którym nie bierze udziału, przenosi się do Krakowa, gdzie dożywa swoich dni bez polityki[5].
