Muzyk, kompozytor, aranżer, członek Kabaretu Potem. Jeden z pierwszych muzyków, którzy brali udział także w skeczach zespołu. W kabarecie zastąpił w 1986 r. Jacka Jarosza. Pozostał w zespole do końca działalności, w późniejszych latach współpracował z kabaretem Adin. Wbrew swojemu przezwisku był pogodnym człowiekiem, życzliwym dla ludzi i zwierząt. Koledzy nazywali go „psim aniołem”. Ze względu na specyficzny tryb życia i pewien rodzaj „wycofania” był przedmiotem wielu anegdot^[1].

„Smutny notorycznie spóźniał się na próby. I zawsze miał niesamowite powody, z którymi nie mogliśmy dyskutować. Po prostu ciężko było sprawdzić czy akurat mówi prawdę czy nie. W związku z tym, tak na wszelki wypadek, wszystkie jego tłumaczenia traktowaliśmy jako kłamstwa. W najlepszym razie wyrafinowane kłamstwa. W swojej kolekcji łgarstw miał: gołoledź, wypadek autobusu (na próby dojeżdżał z Żagania), chorobę mamy, imieniny żony, zatrzaśnięcie się w domu, zalanie mieszkania... Najczęściej jednak nie wiedział, że jest jakakolwiek próba. Doprowadzał nas tym do szału. Potrafił spóźnić się 5–6 godzin, a czasem w ogóle nie przyjechać. Naturalnie potrzebowaliśmy coraz bardziej wiarygodnych powodów tych spóźnień. Zmieniło się to diametralnie, gdy pewnego dnia po spóźnieniu na próbę tłumaczył, że pies miał sraczkę. No cóż. Od tej pory zmienił się nasz stosunek do Smutnego. Przestaliśmy mu wierzyć i nauczyliśmy się czerpać z tego radość” – wspomina Joanna Kołaczkowska^[2].

W ostatnich latach życia zmagał się z chorobą nowotworową, co poruszyło całe środowisko kabaretowe. Koledzy z wielu zespołów zorganizowali cykl koncertów charytatywnych „Chłopak z fortepianem” na rzecz bardzo kosztownego leczenia Adama^[3].