Piosenkarz. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza oraz naukę śpiewu u Czesława Zaremby. Debiutował w repertuarze rozrywkowym na płytach „Syreny Record” w listopadzie 1938 r. Jego pierwsze nagrania zdobyły duże uznanie. O początkach swej kariery wspominał: „Śpiewem interesowałem się dosłownie od dziecka. Przeświadczenie, że zostanę śpiewakiem, było we mnie tak silne, że nikt nie mógł mnie odwieść od tej myśli. Rodzice odnosili się do mych zamiarów bardzo sceptycznie. Pamiętam jednak, jak wielką radość sprawiłem memu ojcu, kiedy w 1938 r. posłałem do domu swe pierwsze płyty”. Drugą serię płyt nagrał dla „Syreny” w styczniu 1939 r., ostatnią zaś w czerwcu tegoż roku.

We wrześniu 1939 r. walczył na froncie. Podczas okupacji hitlerowskiej występował jako śpiewak w kawiarniach warszawskich a także uczestniczył w koncertach podziemnych. Kontynuował ponadto naukę śpiewu u Magdaleny Maliszewskiej-Halfterowej. Należał do Armii Krajowej i brał udział w Powstaniu Warszawskim.

Po wojnie, dzięki dużej aktywności artystycznej, stał się bardzo znany. Nagrywał płyty w poznańskiej wytwórni „Melodie”, a od 1948 r. w warszawskiej „Muzie”. Szczególnie płyty „Muzy” przyniosły mu dużą popularność (nagrał ich około 60). W latach 1946–1961 wziął udział w blisko 4000 koncertów (w tym także na cele społeczne – w szpitalach, szkołach, domach dziecka itp.). Wystąpił także z ponad 300 recitalami w Polskim Radiu. 3 kwietnia 1961 r. obchodził w Sali Kongresowej jubileusz 25-lecia pracy artystycznej. W latach pięćdziesiątych koncertował za granicą – w Austrii, Rumunii, Bułgarii, na Węgrzech.

Dysponował tenorem lirycznym, nazywno go „polskim Tino Rossim”, celował w interpretacjach piosenek włoskich, pieśni neapolitańskich, kompozycji Bixia, Curtisa, Capui. Według ówczesnej krytyki: „nikogo nie naśladuje i posiada własny styl”. Ostatnich nagrań dokonał w czerwcu 1961 r. Nękany chorobą, wycofał się z życia artystycznego^[1].