Jest to tak zwana Rewolucyjna Warszawianka. Pieśń powstała w 1880 r. w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Autorem słów jest Wacław Święcicki (1848–1890)^[2]. Pieśń zyskała szczególną popularność nie tylko w kraju, ale i za granicą, zwłaszcza wśród walczącego z caratem proletariatu rosyjskiego^[6]. Śpiewana podczas rewolucji w 1905 r(1). dla następnych pokoleń na zawsze stała się Warszawianką 1905 r. Melodię opartą na motywach Marsza Żuawów ułożył i opracował inny więzień, jeden z pierwszych socjalistów polskich – Józef Pławiński^[2].

Tekst utworu wydrukowano po raz pierwszy w czasopiśmie Proletariat 15 września 1883 r^[5].

(1) Rok 1905 był rokiem walki narodowej i rewolucyjnej z caratem. Walkę prowadziły organizacje niepodległościowe, polityczne i społeczne.

Jednym z najwybitniejszych działaczy niepodległościowych tej doby był Józef Piłsudski. Obok niego pracowali: Bolesław Limanowski, Jan Jur-Gorzechowski (bohater słynnego uwolnienia z więzienia na Pawiaku w Warszawie dziesięciu więźniów, skazanych na katorgę), Stefan Okrzeja, Józef Mirecki, Baruch Szulman i wielu innych. Walka rewolucyjna polegała głównie na demonstracjach i wiecach ulicznych, na zamachach na dygnitarzy i szpiegów carskich, na niszczeniu urzędów i konfiskatach pieniędzy rządowych (zdobyte w ten sposób środki obracano na walkę niepodległościową). Ruch rewolucyjny ogarnął wszystkie najważniejsze ośrodki miejskie Królestwa Polskiego i Litwy, przy czym główną rolę w walce odgrywała Organizacja Bojowa Polskiej Partii Socjalistycznej (OB PPS). Walka prowadzona z niesłychanym poświęceniem, niestety bez udziału i poparcia ze strony społeczeństwa, zakończyła się klęską rewolucjonistów. Wśród całego szeregu wywiezionych na katorgę, zamkniętych w twierdzach, rozstrzelanych i powieszonych uczestników rewolucji, widnieją nazwiska: Mireckiego, Szulmana, Barona i Okrzei. Zginęli oni na szubienicy z okrzykiem na cześć Polski Niepodległej^[8].

Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.