Stowarzyszenie Popierania Prawdziwej Twórczości „Chałturnik”

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Zespół instrumentalny utworzony w 1972 r. przez Jana „Ptaszyna” Wróblewskiego. Działał okazjonalnie do 1977 r. Początkowo pod nazwą Chałturnik towarzyszył w nagraniach radiowych m.in. grupom QuorumNo To Co oraz duetowi Rinn-Czyżewski.

Później już jako SPPT Chałturnik zrealizował samodzielne nagrania. Parodiował popularne przeboje, jak El Condor Pasa, Melody of Love czy What’s New Pussycat, które, zdaniem lidera, na taką popularność nie zasługiwały. Żartobliwe i ironiczne nagrania przyniosły zespołowi ogromną popularność.

Po raz pierwszy wystąpił publicznie w styczniu 1973 r. na festiwalu Old Jazz Meeting w Warszawie w składzie: Włodzimierz Nahorny, Janusz Muniak, Jan „Ptaszyn” Wróblewski – sxf., Jan Jarczyk – pf., Zdzisław Piernik – tb., Janusz Stefański – dr., Bronisław Suchanek – cb. W imprezie tej uczestniczył także w latach 1974–76.

Koncertował z własnym repertuarem, do którego włączył później muzyczną klasykę, standardy jazzowe, przeboje światowe i kompozycje własne, w pełnych humoru i muzycznych gagów aranżacjach, najczęściej autorstwa Jana Wróblewskiego.

Towarzyszył w nagraniach i na estradzie solistom, m.in. Ewie Bem, Andrzejowi Dąbrowskiemu, Januszowi Muniakowi, Łucji PrusMaryli Rodowicz. Koncertował za granicą, m.in. w ZSRR i Szwecji. Dokonał nagrań płytowych, dla archiwum Polskiego Radia i do filmu Kanon. Zrealizował także recitale TV w Krakowie, Łodzi i Warszawie.

Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 9 (reż. Ryszard Wolański).

Zespół był formacją złożoną z gwiazd polskiego jazzu, nieulegającą większym zmianom personalnym. Trzon zespołu stanowiła sekcja saksofonowa pod kierunkiem Jana Wróblewskiego oraz sekcja rytmiczna. W zespole grali m.in.: Zbigniew Jaremko, Henryk Miśkiewicz, Zbigniew Namysłowski, Tomasz Szukalski – sxf.; Stanisław Cieślak, Andrzej Piela – tbn.; Wojciech Karolak, Tomasz Ochalski – pf.; Paweł Jarzębski – cb.; Czesław Bartkowski, Jerzy Bezucha – dr[1].

Bibliografia