Lulajże Jezuniu

Zgłoszenie do artykułu: Lulajże Jezuniu

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Tytuł:

Lulajże Jezuniu

Lullaby for Jesus

Lulojze Jezuniu

Klasyfikacja:

kolęda
Informacje

Melodię kolędy znajdujemy dopiero u Mioduszewskiego w Pastorałkach i kolędach z 1843 r. Wariant ten minimalnie różni się od dzisiaj śpiewanej (Mioduszewski obciąża swój zapis manierycznym zdobieniem).

Najwcześniejsze wersje tekstu pochodzą z I poł. XVIII w.: zapis w staniąteckim rękopisie z 1754 r., tzw. kancjonale Kiernickiej, opatrzony jest datą 1738 r. Kolęda figuruje też w dwóch staniąteckich kancjonałach Gąsiorowskiej (1754 i 1758 r.). Zamieszczają go również dwa kancjonały franciszkanek: jeden z pierwszej, a drugi z II poł. XVIII w. W rękopisach karmelitanek znajdujemy go tylko raz: w późno-XVIII-wiecznej, II części kantyczki Chybińskiego. W druku tekst pojawia się w Kantyczkach Szlichtyna z 1767 (i 1785) r. w dziale „pieśni nowych”, następnie w Pieśniach nabożnych z 1796 r.. Kolęda liczy 11 zwrotek.

Pokrewny pomysł kołysanki występuje w pieśni III Melodii duchownej, przypisywanej Stanisławowi Herakliuszowi Lubomirskiemu:

Li li li, Dziecię, li, słodka muszkatełeczko,

li li li, Dziecię, z rajskich winnic groneczko...[1].

Kolęda inspirowała wielu kompozytorów. Najsłynniejszym utworem, do którego został włączony jej motyw jest Scherzo h-moll op. 20 Fryderyka Chopina[4].

Bibliografia

1. 

Szweykowska Anna, Polskie kolędy i pastorałki: antologia, wyd. 3, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, s. 39, 40, 178, 179.

2. 

Wozowska Ewa, Wielki Śpiewnik Polski, Poznań, In Rock, 2003, s. 589.

3. 

Egert-Romanowska, Joanna, Thor, Piort Robert, Kolędy: chwała na wysokości a pokój na ziemi!, wyd. 3, Warszawa, Wydawnictwo Alfa-Wero, 1990, s. 99, 100.

4. 

Wacholc Maria, Śpiewnik polski, Warszawa, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1991, s. 16, 17.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora tekstu i muzyki utworu.

5. 

Siedlecki Jan, Śpiewniczek zawierający pieśni kościelne z melodiami dla użytku młodzieży szkolnej, wyd. 5 poprawione, Kraków, Księża Misjonarze na Kleparzu, 1908, s. 76, 77.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora tekstu i muzyki utworu.

6. 

Brzozowski Korneliusz, Marysine śpiewanki: 50 piosenek dla szkół powszechnych. Z. 2, Lwów, Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych, 1937, s. 25, 26.

7. 

Chojecki Leon, 12 kolęd, Warszawa, Ignacy Rzepecki, 1935, s. 4, 5.
Publikacja zawiera pierwszą zwrotkę utworu.

8. 

Flasza Tomasz, 50 najwięcej używanych kolęd, Kraków, Antoni Piwarski i Spółka, 1930, s. 15.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora tekstu i muzyki utworu.

9. 

Galas Stanisław, Najpiękniejsze kolędy polskie: na akordeon, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1958, s. 9.

10. 

Galas Stanisław, Najpiękniejsze kolędy polskie: na akordeon, wyd. 2, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1959, s. 9.

11. 

Galas Stanisław, Najpiękniejsze kolędy polskie: na akordeon, wyd. 3, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1965, s. 8.

12. 

Świerzyński Michał, Boże Narodzenie: Piosnka pastuszka: Kolendy: Prelud pastoralny: na fortepian lub harmonium wraz z tekstem. Z. 1, Kraków, s. 6.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora tekstu oraz muzyki utworu. Zawiera tylko pierwszą zwrotkę.

13. 

http://www.trebunie.pl/
Oficjalna strona internetowa zespołu Trebunie Tutki [odczyt: 26.03.2014].

14. 

Adrjański Zbigniew, Złota księga pieśni polskich: pieśni, gawędy, opowieści, Warszawa, Bellona, 1994, s. 200.
Finansowanie

Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Małopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–2013.

Copyright © 2007-2024 Biblioteka Polskiej Piosenki. Zapoznaj się z polityką prywatności oraz informacją o wykorzystywaniu plików cookie.