Akompaniator, dyrygent, kierownik muzyczny.

Uczył się muzyki początkowo prywatnie u Józefa Turczyńskiego i Warszawa. Dyplom uzyskał w 1937 r. kończąc Szkołę Muzyczną im. Mieczysława Karłowicza w Warszawie. W latach międzywojennych był korepetytorem solistów w Operze Warszawskiej oraz w Studio Operowym prowadzonym przez Janinę Korolewicz-Waydową. Jednocześnie współpracował z radiem i występował jako akompaniator na koncertach śpiewaków operowych pod pseudonimem S. Lenart. Od 1935 r. pracował jako pedagog w Studio Opero­wym TON przy Teatrze Wielkim w Warszawie.

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześnio­wej. Był internowany w obozie Jolsva na Węgrzech. Następnie przedostał się do Palestyny, gdzie został żołnierzem Brygady Strzel­ców Karpackich. Przez cały ten okres występował na estradzie i tam, gdzie się pojawiał, organizował chór i grupy teatralne. W 1947 r. wrócił do kraju i osiadł w Warszawie, gdzie pracował jako dyrygent. Pisał także artykuły publicystyczne i recenzje. Prawdopodobnie w 1950 r. związał się ze Szczecinem. Podjął tam pracę pedagogiczną w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej. Współpracował z Filharmonią Szczecińską, ponadto publikował artykuły na łamach „Ruchu Muzycznego” oraz innych periodyków. W latach 1959–1960 był dyrygentem Operetki Szczecińskiej. Brał udział w wielu recitalach i kameralnych koncertach najwybitniejszych polskich artystów śpiewaków, wyjeżdżał również na tournée do Związku Radzieckiego, a także Czechosłowacji^{[1], [2]}.