Profesor nauk humanistycznych, literaturoznawca, slawista, tłumacz literatury czeskiej, w latach 1990–1995 ambasador RP w Pradze, działacz „Solidarności”..

Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz na Uniwersytecie Karola w Pradze (1960–1961). W 1962 r. został magistrem slawistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie był na studiach doktoranckich w Instytucie Literatury Czeskiej Czechosłowackiej Akademii Nauk. W 1968 r. został doktorem nauk humanistycznych. W 1982 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego literatur słowiańskich, a w 1989 r. stanowisko docenta. Od 1995 był profesorem nadzwyczajnym. 31 stycznia 2008 r. uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Pracował jako asystent i adiunkt na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1962–1989), następnie jako docent. W latach 1973–1974 był lektorem języka polskiego i czeskiego na Uniwersytecie w Würzburgu, następnie m.in. w 1991 r. wykładowcą na Uniwersytecie Karola. Od 2001 r. jest kierownikiem Katedry Filologii Czeskiej i Łużyckiej w Instytucie Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, a do 2002 r. był kierownikiem tego Instytutu. Jest również profesorem w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Opolskiego.

Jest członkiem czeskiego i polskiego PEN-Clubu. Był członkiem Prezydium Komitetu Słowianoznawstwa PAN.

W latach 80. działał w NSZZ „Solidarność”, był członkiem Komisji Zakładowej Uniwersytetu Jagiellońskiego (1980–1981). Był internowany w Załężu od 31 grudnia 1981 do 7 kwietnia 1982 r. W okresie od 5 kwietnia 1990 do 12 września 1995 był ambasadorem RP w Czechosłowacji i Czechach^[2].

Główny dorobek naukowy Jacka Balucha koncentruje się na literaturze czeskiej XX wieku: Poetyzm, propozycja czeskiej awangardy lat dwudziestych, Język krytyczny F. X. Šaldy, Kain według Hrabala, Istotną jego część stanowia prace wersologiczne, Wiersz i przekład. Studia polsko-czeskie, a także przekłady prac z teorii literatury i metodologii badań literackich, głównie Jana Mukařovskiego oraz Felixa Vodički i innych naukowców czeskich, słowackich i rosyjskich.

Z dorobkiem naukowym korespondują prace edytorskie Jacka Balucha, dwie antologie w II serii Biblioteki Narodowej, Frantisek Halas, Wybór poezji oraz Czescy symboliści, dekadenci i anarchiści przełomu XIX i XX wieku, także antologia Hrabal, Kundera, Havel. Czeski esej współczesny oraz przekłady, z których najważniejsze to Ladislav Klíma, Cierpienia Księcia Sternenhocha, Jaroslav Hašek Historia Partii Umiarkowanego Postępu (w Granicach Prawa) oraz Drzewo się liściem odziewa. Staroczeska poezja miłosna i esej Jana Patočki Kim są Czesi? Jacek Baluch przetłumaczył też i wydał po czesku Lokomotywę Juliana Tuwima^[3].