Dyrygent. Absolwent Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Uczył się gry skrzypcowej u Franciszka Jackla oraz teorii i kompozycji u Stanisława Niewiadomskiego i Mieczysława Sołtysa. Jednocześnie studiował historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W latach 1909–1912 odbył uzupełniające studia w Królewskiej Wyższej Szkole Muzycznej w Berlinie. W tym samym okresie działał jako dyrygent chórów polskich (m.in. Polskiego Towarzystwa Śpiewaczego „Harmonia”) w Niemczech. Po powrocie do kraju został dyrygentem orkiestry Teatru Wielkiego w Warszawie (1913 r.). Jednocześnie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Muzycznej Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego (kierował tam klasą dyrygentury).

Podczas I wojny światowej współpracował jako dyrygent z Teatrem Polskim w Moskwie, później kierował koncertami symfonicznymi w Kisłowodsku i Piatigorsku; w 1918 r. prowadził Operę w Baku. Na przełomie 1918 i 1919 r. powrócił do Warszawy. Wkrótce mianowano go pierwszym dyrygentem oraz kierownikiem artystycznym Opery, objął także stanowisko dyrektora opery poznańskiej. Występował bardzo często jako dyrygent w Filharmonii Warszawskiej; prowadził studio Wokalne, kierował klasą orkiestry i dyrygentury oraz współkierował klasą operową w Państwowym Konserwatorium Muzycznym.

Od 1932 r. działał we Lwowie. Był tam dyrektorem artystycznym w Operze a także kierował koncertami symfonicznymi Towarzystwa Muzyki i Opery. Powrócił do Warszawy i pracował jako dyrygent w Teatrze Wielkim. Od 1937 r. był kierownikiem i pierwszym dyrygentem Opery Królewskiej w Sofii. W 1938 r. został dyrektorem Opery Warszawskiej. Podczas okupacji hitlerowskiej prowadził koncerty z udziałem solistów w kawiarni Lardellego w Warszawie, podczas których doszło do antypolskiego incydentu i jego występy zbojkotowano. W latach powojennych wyjechał do Niemiec i mieszkał w Tirschenreuth w Bawarii^[1].