Duparc, Henri

Zgłoszenie do artykułu: Duparc, Henri

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Duparc, Henri

Data urodzenia:

21 stycznia 1848

Miejsce urodzenia:

Paryż

Data śmierci:

1933

Informacje

Kompozytor francuski[1].

Urodził się w rodzinie mieszczańskiej. Starannie wychowany, ukończył studia prawnicze. Uczył się również muzyki, był uczniem Cesara Francka. Tworzył muzykę tylko w latach młodości. Pierwszą opublikowaną kompozycją były drobne utwory na fortepian, pt. Lecące liście. W 1868 r. wydaje pięć pieśni, z których najcenniejsze to Westchnienie (Soupir) oraz Smutna pieśń. Następnie powstaje kilka pieśni, m. in.: Do kraju, gdzie toczy się wojna (Au pays où se fail la guerre), Zaproszenie do podróży (Invitation au voyage), Serenada florentyńska (La sérénade florentine) oraz poemat symfoniczny Lénore. W 1885 r. przestał komponować, z powodu wysokiego samokrytycyzmu. Duparc, bardzo wrażliwy na poezję, w swoich pieśniach dał wspaniałą syntezę słowa i muzyki[2].

Bibliografia