Aktor teatralny i filmowy. Po debiucie występował w przedstawieniach amatorskich i przedstawieniach dla dzieci, a od 1927 roku także w filmach. W 1928 r. przystąpił jako ekstern do egzaminu aktorskiego ZASP, którego jednak nie zdał. Podjął wówczas przerwaną naukę w gimnazjum; nadal występował na scenie i w filmie. Po studiach aktorskich został zaangażowany do objazdowego Teatru dla Dzieci „Płomyka” i „Płomyczka”. Do wybuchu wojny grał jeszcze w teatrach w Sosnowcu i Warszawie. Po wybuchu wojny zgłosił się ochotniczo do WP, ale nie został powołany do służby. W czasie wojny był więźniem obozów koncentracyjnych (Oranienburg i Dachau). Po zwolnieniu z obozów (1941) pracował w warszawskich barach, był współpracownikiem AK, uczestnikiem powstania warszawskiego, a po jego upadku był więziony w obozach jenieckich na terenie Rzeszy. Po uwolnieniu należał do stworzonego przez Kazimierza Krukowskiego zespołu estradowego, który występował w polskich obozach na terenie okupowanych Niemiec. Po powrocie w 1945 r. do kraju, występował w teatrach w Toruniu, Łodzi, po czym osiadł w Warszawie, gdzie pracował już do śmierci, kolejno w Teatrze Nowym (1947-49), Teatrze Narodowym (1949-54), Teatrze Współczesnym (1954-68) i Teatrze Polskim (1968-78).

Po raz pierwszy na ekranie pojawił się jako szesnastoletni laureat konkursu zorganizowanego przez dziennik „ABC” w filmie Zew morza Henryka Szaro. W kolejnych latach grywał często, odtwarzając epizodyczne i drugoplanowe role uczniów, kadetów oraz nastoletnich łobuziaków. Kino dźwiękowe przyniosło mu znacznie szerszą gamę propozycji. Jego największym osiągnięciem stała się jedna z głównych ról w Legionie ulicy (1932) Aleksandra Forda. Postać warszawskiego gazeciarza Władka przyniosła mu sympatyczne przezwisko „złotowłosego urwisa ekranu”. Sukces ten umocnił pozycję młodego aktora, który zaczął otrzymywać większe role. Sukces odniósł jeszcze m. in. w filmach Kłamstwo Krystyny i Florian. Wybuch wojny przerwał prace produkcyjne nad dwoma filmami z udziałem Fijewskiego : Przygodami pana Piorunkiewicza w reż. Eugeniusza Cękalskiego oraz Przybyli do wsi żołnierze Romualda Gantkowskiego. Kino powojenne stało się dla aktora czasem największych artystycznych sukcesów – stworzył w nim swoje najbardziej niezapomniane postacie ekranowe. W ciągu pięćdziesięciu dwóch lat kariery filmowej wystąpił w ponad pięćdziesięciu obrazach. Występował także w Teatrze Polskiego Radia, stworzył bardzo popularną postać Grzelaka w powieści radiowej Matysiakowie^[1].