Piosenkarka, aktorka, także kompozytorka. Absolwentka Wydziału Geologii Uniwersytetu Wrocławskiego. W czasie II wojny światowej przebywała w Dżambule (Kirgizja). W 1946 r. wróciła z rodziną do Polski. Mieszkała początkowo w Nowej Rudzie, później przeniosła się do Wrocławia. Zaczęła śpiewać w czasie studiów we wrocławskim teatrzyku Kalambur. W 1963 r. wystąpiła w Przeglądzie Piosenkarzy Amatorów w Olsztynie i po raz pierwszy na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zdobyła II nagrodę. W latach 1963–1964, jako stypendystka Ministra Kultury i Sztuki, przebywała we Włoszech na kilkumiesięcznych studiach wokalnych. W 1964 r. zdobyła pięć nagród dla siebie i autorów piosenki za Eurydyki tańczące:

– na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu II nagrodę dla twórców i wyróżnienie za interpretację,

– a na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie I nagrodę za dzieło w Dniu Polskim,

– III nagrodę za dzieło w Dniu Międzynarodowym i nagrodę specjalną za interpretację.

Na opolskich i sopockich festiwalach występowała później kilkakrotnie, zdobywając kolejne nagrody i wyróżnienia:

– I nagrodę za Zakwitnę różą na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’65,

– nagrodę Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej za Być może na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’70,

– nagrodę publiczności za Cztery karty na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’71.

Śpiewała w siedmiu językach. Koncertowała w Szwajcarii, ZSRR, NRD, RFN, Bułgarii, Mongolii i na Węgrzech. Reprezentowała Polskę m.in. na Festiwalu Piosenki w Ostendzie (Belgia) w 1965 r., gdzie zdobyła III nagrodę, na MIDEM w Cannes (Francja) w 1967 r., Bratysławskiej Lirze (Czechosłowacja) oraz na festiwalach piosenki w Neapolu i San Remo (Włochy). Podczas pobytu we Włoszech koncertowała w wielu miastach, nawiązała też współpracę z wytwórnią płytową Company Discografia Italiana, która wydała LP Anna German z jej piosenkami śpiewanymi po włosku (w dialekcie neapolitańskim).

W sierpniu 1967 r. miała ciężki wypadek samochodowy na autostradzie pod Mediolanem. W czasie rekonwalescencji napisała autobiograficzną książkę pt. Wróć do Sorrento?. Na estradę powróciła w 1970 r. Występowała na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu w latach 1972–1974 i 1978–1979, Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze w latach 1972–1975 i 1978–1979. W latach 1974–1975 i 1979–1980 odbyła tournée po ZSRR, gdzie piosenki jej cieszyły się ogromną popularnością.

Koncertowała także w ośrodkach polonijnych Australii, Kanady i USA, gdzie dwukrotnie zdobyła tytuł najpopularniejszej piosenkarki w środowisku Polonii amerykańskiej. Zagrała w filmie Krajobraz po bitwie (reż. Andrzej Wajda), zrealizowała kilkanaście recitali telewizyjnych w Katowicach, Szczecinie, Poznaniu, Wrocławiu i Warszawie, m.in. Show Anny German, Arie Scarlattiego śpiewa Anna German, Recital Anny German i Wyspy szczęśliwe.

Jest bohaterką książki pt. Wspomnienia o Annie German : „Największy elf świata” w opracowaniu Marioli Pryzwan, wydanej przez Domenę w 1999 r., a także filmów biograficznych i dokumentalnych, m.in.: Anna German w San Remo (reż. Zofia Aleksandrowicz-Dybowska)^[1], Powrót Eurydyki (reż. Mariusz Walter), Eurydyki płaczące (reż. Ryszard Ray-Zawadzki), Wyspy szczęśliwe. Śpiewa Anna German (reż. Jan Laskowski)^[2] oraz Anna German – życie i legenda i hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 20 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego). Jej ostatnie recitale odbyły się jesienią 1980 r. w Teatrze Żydowskim w Warszawie. W archiwum Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych i TVP zachowało się kilkanaście teledysków oraz felietonów filmowych realizowanych z okazji ukazywania się kolejnych płyt, uroczystości wręczania nagród i odznaczeń. Dokonała licznych nagrań dla archiwum Polskiego Radia oraz płytowych w kraju, we Włoszech oraz ZSRR (osiem LP dla Melodii). Jej imieniem nazwano amfiteatr w Zielonej Górze, jedną z głównych ulic rodzinnego Urgenczu i asteroidę odkrytą przez Tamarę Smirnową w 1986 r^[1].