Wokalista, trębacz, kompozytor i aranżer. Studiował na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Uczył się gry na trąbce w Średniej Szkole Muzycznej w Gdańsku. Debiutował jako wokalista w tamtejszych kabaretach studenckich. W latach 1963–1966 był solistą Czerwono-Czarnych, a do 1968 r. Tajfunów. Później współpracował jako solista z zespołami rozrywkowymi Janusz Bogacki, Juliusza Loranca, Adama Wiernika i Radiowym Studiem Rytm oraz jazzowymi Warszawskimi Stompersami, zespołem Janusza Muniaka i Tomasza Stańki. Prowadził także własny zespół. Dokonał licznych nagrań radiowych^[1]. Na przełomie 1968 i 1969 r. zarejestrował dla Programu III PR kilkanaście klasycznych bluesów, w większości z repertuaru legendarnego Huddie’ego Ledbettera. Przedsięwzięciu patronowali Maciej Zembaty i Janusz Bogacki^[3].

Wystąpił w programie telewizyjnym Wariacje na pięć kamer oraz w filmie TV Koncert na 707 ulic, w którym śpiewał piosenkę pt. Kto mi to da. Koncertował w ZSRR, RFN, NRD, Czechosłowacji, Grecji i ośrodkach polonijnych USA. Do jego najbardziej znanych przebojów należą m.in.: Agatko, pocałuj, Dwudziestolatki, Wakacje z blondynką Domowe strachy, Nie mówię żegnaj i Z Cyganami w świat. Kompozytor własnego repertuaru, a także piosenek m.in. dla Filipinek, Jacka Lecha, Wiślan ’69. W 1970 r. wyemigrował do USA. W latach 70-tych prowadził w Nowym Jorku własny zespół, z którym występował w lokalnych klubach muzycznych. W latach 80. występował na stałe w Milford Plaza Hotel na Broadwayu. Współpracował także jako trębacz przy realizacji rock-opery Jesus Christ Superstar i z orkiestrą Jimmy’ego Stora. W 1997 r. ukazał się CD Maciej Kosssowski: Nie mówię żegnaj, wydany przez Muzę z nagraniami radiowymi i płytowymi z lat 1966–1973.

W 1983 zmienił nazwisko na Mike Cossi, przyjął też amerykańskie obywatelstwo^{[1], [2]}.