Nazwisko: |
Olsza, Tadeusz |
Właściwie: |
Blomberg, Tadeusz |
Data urodzenia: |
3 grudnia 1895 |
Miejsce urodzenia: |
Warszawa |
Data śmierci: |
1 czerwca 1975 |
Miejsce śmierci: |
Londyn |
Aktor, śpiewak, piosenkarz, tancerz, także reżyser. Studiował śpiew i harmonię w Konserwatorium Warszawskim[1]. Debiutował jako piosenkarz około 1918 r. w kabarecie „Czarny Kot”[2].
W 1921 r. zdał aktorski egzamin eksternistyczny[1]. W tym samym roku został zaangażowany do zespołu teatru „Qui pro Quo”, gościnnie grał w „Nietoperzu” i „Stańczyku”. Dwa lata później wystąpił po raz pierwszy w operetce w teatrze „Nowości”. W latach 1926–1927 był aktorem m.in. w „Perskim Oku”, „Karuzeli”, „Nowym Perskim Oku”. Później rozpoczął trzyletnie występy w „Morskim Oku”. Od 1931 r. był związany z „Bandą”, a w późniejszych latach z „Alhambrą”, „Rexem”, „Cyganerią” i in. W drugiej połowie lat trzydziestych grał w „Cyruliku Warszawskim” (1935–1937) oraz w „Małym Qui pro Quo” (1937–1939).
Brał częsty udział w audycjach Polskiego Radia, był znakomitym aktorem kabaretowym, odnosił sukcesy jako wykonawca monologów, sentymentalnych ballad, był także doskonałym tancerzem[2].
Debiutował epizodyczną rolą w 1918 r. w filmie niemieckim Mater Dolorosa[1]. Od 1922 r. grał także w filmach polskich (najbardziej znany film z jego udziałem to Robert i Bertrand, 1937 r.)[1], [2].
Jako piosenkarz dokonał w latach dwudziestych nagrań w „Syrenie Record” (solo oraz jako członek chóru Jazz Singers), natomiast w latach trzydziestych nagrywał płyty dla „Odeonu” (przeważnie piosenki filmowe)[2].
Po klęsce w kampanii wrześniowej, przez Rumunię, Jugosławię i Włochy dotarł do Francji. W latach 40. służył w Polskich Siłach Zbrojnych w Szkocji, gdzie kierował Teatrem Polowym.
W 1946 r. powrócił do kraju. Występował w krakowskim teatrzyku „Siedem Kotów”, warszawskim Teatrze Muzycznym Domu Wojska Polskiego. W latach 1948–1971 związany był z teatrem „Buffo” i „Syrena”, w którym także reżyserował programy rewiowe oraz z kabaretami Zenona Wiktorczyka i Kazimierza Krukowskiego. Jego głos znany był również z anteny radiowej i telewizyjnej. W kraju świętował jubileusze 45-lecia (1965 r.) i 50-lecia (1971 r.) pracy artystycznej. W 1972 r. wyjechał do Londynu[1].
