Pieśniarz i piosenkarz, aktor estradowy i filmowy, także pedagog i historyk teatru rewiowego. Jeszcze w czasie nauki w gimnazjum prowadził kwartet wokalny Sygnał^[1]. Ukończył Szkołę Zgromadzenia Kupców^[2], a następnie podjął studia w Wyższej Szkole Handlowej, które porzucił dla pracy estradowej.

Występował jako amator w teatrzyku Związku Kupców miasta Warszawy i w letnim teatrzyku Prometeusz. Jako piosenkarz zadebiutował pod pseudonimem Bohdan Kierski w 15 lipcu 1918 w teatrzyku „Sfinks”^[1].

W latach międzywojennych występował kolejno w: operetce „Nowości” (1920 r.) i operetce przy ul. Rajskiej w Krakowie, teatrze „Na Pohulance” w Wilnie, w Teatrze Niewiarowskiej w Warszawie, „Morskim Oku” (1927 r.), „Wesołym Wieczorze” (1930 r.), Wielkiej Rewii (w latach 1932–1935), „Cyruliku Warszawskim” (1937 r.) i „Ali Babie” (1939 r.). Tuż przed wybuchem II wojny światowej otrzymał engagement do Teatru Letniego. Od 24 września 1939 r. grał w teatrze „Lutnia” w Wilnie, potem kierował „Teatrem Miniatur”.

W latach 1941–1944 ukrywał się w majątku na Wileńszczyźnie, a później na Białorusi (powodem było sparodiowanie przez niego Hitlera w słynnej piosence Ten wąsik, ach ten wąsik w teatrze „Ali Baba”)^[2].

Po wyjściu z ukrycia występował w sezonie 1944–1945 w Operetce Wileńskiej, teatrze „Miniatura” i założonym przez siebie Teatrze Letnim. Po wojnie przebywał w Łodzi, Gdańsku i Krakowie. W 1948 r. powrócił do Warszawy. Początkowo współpracował z Teatrem Nowym kierowanym przez Juliana Tuwima. W 1952 r. przeniósł się do Teatru Wojska Polskiego^[1].

Brał udział w pierwszym powojennym polskim filmie pt. Skarb, nakręconym w 1946 r. Od 1953 r. występował w teatrze „Syrena”. W latach 1954–1969 był wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej; w 1958 r. został profesorem^[2].

Występował w kraju i za granicą, głównie dla Polonii w Wielkiej Brytanii, Francji, USA i Kanadzie. Zagrał w piętnastu filmach przedwojennych i sześciu nakręconych po wojnie. Kreował w nich zawsze role charakterystyczne, rzadko muzyczne. Wystąpił w kilku programach TV realizowanych z okazji jubileuszy własnych i Teatru „Syrena” oraz podczas przedstawień dyplomowych swoich studentów, m.in. w Eldorado, Ludwik Sempoliński i jego uczniowie, Jubileusz i Uśmiechy mistrzów. Jest bohaterem TV programu biograficznego Kropelka wspomnień, czyli Ludwik Sempoliński i jego piosenki oraz hasła w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 105 (reż. Ryszard Wolański). Dzieje polskiego teatru rewiowego opisał w dwóch tomach pamiętników Wielcy artyści małych scen i Druga połowa życia, wydanych przez „Czytelnik”^[1].

Należał do bardzo lubianych aktorów komediowych, reprezentujących najlepsze wartości sztuki aktorskiej i estradowej^[2].