Antyk z Maniu na huśtaniu
bałakali u kuchaniu,
Oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, uhaj, dana,
oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, ta joj.
Raz przycionga, raz udpycha,
bidna Mańka ledwi dycha.
Oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, uhaj, dana,
oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, ta joj.
Wtem huśtawka si urwała,
Mańka w krzaki puliciała.
Oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, uhaj, dana,
oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, ta joj.
On si strażni wyrżnuł w maćka,
aż si cały w błoci spaćkał.
Oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, uhaj, dana,
oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, ta joj.
Ona kiecki sy pudarła,
mału z strachu ni umarła.
Oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, uhaj, dana,
oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, ta joj.
A gdy w krzakach tak jenczeli,
on jij prawił cyrygieli.
Oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, uhaj, dana,
oj, diridiri, ojojoj,
ruchaj, ruchaj, ta joj.[1]
1. |
Habela Jerzy, Kurzowa Zofia, Lwowskie piosenki uliczne, kabaretowe i okolicznościowe do 1939 roku, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, s. 181, 182. |