Na niebie kłębią się chmury,
za nimi ukrył się księżyc,
za nimi gwiazdy schowane,
ciemności okryły ziemię.
Spać niemowlęta nie mogą,
w popłochu zwierzyna bieży,
a wszystko to uczyniła
gorąca krew Izabeli.
Jedyną siostrę zabiła
z miłości do szwagra wielkiej,
zabiła ją ciemną nocą,
ukryta wśród zasłon ciemnych.
Zabiła, aby w jej łożu
jej mężem móc się nacieszyć.
Don Diego myśli, że żonę,
nadobną Donxivę pieści.
Lecz oto zrywa się z łoża,
ażeby cuda obwieścić:
– Piętnaście lat moją żoną,
dziewicą wciąż jednak jesteś!
Twa kibić jak smukła trzcina,
różami przybrane piersi!
– Zabiłam siostrę jedyną,
ukryta wśród zasłon ciemnych…
Wyznanie dziewczyny szczere
powstrzymać musi chęć zemsty.
Niech żywi zostaną żywi –
umarłych nic już nie wskrzesi…[1]
1. |
Zespół Reprezentacyjny |
2. |
Kozłowska, Agnieszka |