Państwo nawet nie uwierzą,

Jak dziś trudno być młodzieżą,

Gdy dyskusja na nasz temat groźna wre.

Wypowiada się socjolog,

Ciocia i psychopatolog,

ZMS i ktoś z MO i z ZHP.

Krzyczą chórem: „Dać im burę!

Za te włosy, za te głosy, za te szatki,

Za te grzywki, za zagrywki, za prywatki,

Za gitary na dodatek elektryczne,

Za kolana nastolatek magnetyczne!”

Siła złego i dlatego

Przedwojenna młodzież bardzo nas nie lubi,

Huczy basem na nas, huczy raz po raz.

I w domysłach ta eks–młodzież wciąż się gubi,

Co wyrośnie, co wyrośnie kiedyś z nas?

A nas samych to pytanie trapi mocno,

Bo nie wiemy, co też może z nas wyrosnąć,

I co robić, by nauki nie szły w las,

Bo strach myśleć, co wyrosnąć może z nas!

Dla nas starsi – też zagadka,

Więc prosimy kiedyś dziadka,

By wyjaśnić tę zagadkę zechciał nam:

„Powiedz dziadku, z prawdą w zgodzie,

Jaka też to była młodzież?

Ta w gatunku przedwojennym – oceń sam.”

Dziadek miękko machnął ręką:

„Lambeth-walki, five o‘clocki, co dzień jazzy,

I w kawiarniach, przy pół czarnej, każda z każdym,

Na dansingi z rekolekcji uciekali

I się w tangu bez obiekcji przytulali.”

Siła złego, więc dlaczego?

Przedwojenna młodzież bardzo nas nie lubi?

Czemu huczy na nas basem raz po raz?

I w domysłach się eks–młodzież czemu gubi,

Co wyrośnie, co wyrośnie kiedyś z nas?

To pytanie już nas samych martwi mocno,

Bo widzimy, co, niestety! – z nich wyrosło!

Więc poprawmy się co żywo, póki czas,

Bo strach myśleć, co wyrosnąć może z nas!^[2]