Lotnik skrzydlaty władca

Świata bez granic,

Ze śmierci drwi, w twarz się życiu głośno śmieje,

Drogę do nieba skraca,

Przestrzeń ma za nic,

Smutki mu z czoła pęd zwieje.

Jak równo silnik gra,

Jak śmiało śmigło tnie,

Już ginie pośród chmur najśmielszych orłów niebotyczny ślad.

Nie straszny mrok i mgła,

Nie straszny wiatr, co dmie,

Jesteśmy od Ikara mędrsi o tysiące lat.

Czasem silnika konie

Ogniem się rozpalą,

Przyczajone śmigło przetnie spadochronu śliską nić.

Męczy się mózg i dłonie,

Serca w piersiach walą,

Bośmy młodzi, chcemy zwycięstw, chcemy żyć!

A jeśli z nas

Ktoś legnie wśród szaleńczych jazd,

Czerwieńszy będzie kwadrat, nasz lotniczy znak.

Znów pełny gaz,

Bo cóż, że spadła któraś z gwiazd,

Gdy cała wnet eskadra pomknie na szlak.

A tych, co pozostali,

Trwoga nie przenika,

Radość skrzydła nam rozwija,

Nie przeraża z śmigieł krzyż.

Nigdy nie ścichnie w dali

Mocny głos silnika.

„Lecieć, a nie dać się mijać” –

Zawsze wzwyż!

Srebrne Kościuszki kosy

Lśnią na maszynie,

Kształt rogatywki na gwiaździstym tle sztandaru.

Łączą się krajów losy

W braterskim czynie,

Krew za krew, naród za naród!

Zawrót, korkociąg śmiały(1)

I linek wycie

I wyrównanie, aż się zgięły kwiaty jasne.

Krąg ziemi oszalały

Ginie w błękicie.

Pięć części świata za ciasne!

Leć w górę znaku nasz,

Nie trzeba wcale słów.

Skrzydlaty klucz do sławy drzwi odmyka,

Orła mamy hart.

My Polski czujna straż,

Husarii dawnej huf.

Nie ścichnie nigdy w dali głos silnika –

Hej, na start!^{[1], [2], [3], [4]}