Nie masz to wiary, jak w naszym znaku:

Na bakier fezy do góry wąsy,

Śmiech i manierek brzęk na biwaku,

Do bitwy idzie się, gdyby w pląsy.

A gdy bój zawrze, to nie na żarty –

Znak i karabin do ręki bierzem,

Bo Polak w boju, kiedy uparty,

Staje od razu starym żołnierzem,

Marsz, marsz, żuawy,

Na bój na krwawy,

Świetny i prawy!

Marsz, marsz, żuawy!^[1]

Nie masz to wiary, jak w naszym znaku.

Na bakier fezy, do góry wąsy –

Śmiech – i manierek brzęk na biwaku,

W marszu się idzie, jak gdyby w pląsy.

Lecz gdy bój zawrze, to nie na żarty.

Znak i karabin do ręki bierzem.

A Polak w boju kiedy uparty.

Stanie od razu starym żołnierzem.

Marsz, marsz, Żuawy,

Na bój, na krwawy.

Święty, a prawy –

Marsz Żuawy – marsz!

Pamięta Moskwa, co Żuaw znaczy,

Drżąc sołdat jego wspomina imię;

Sporo, bo nakłuł carskich siepaczy

Brat nasz, francuski Żuawek w Krymie.

Miechów. Sosnówkę. Chrobrz. Grochowiska.

Dzwoniąc też w zęby, wspomni zbój cara –

Krwią garstka doszła mężnych nazwiska.

Garstka się biła, jak stara wiara.

Marsz, marsz...

Kiedy rozsypiem się w tyraliery.

Zabawnie pełzać z bronią, jak krety;

Lecz lepszy ogień – gęsty a szczery,

I lepszy rozkaz: marsz na bagnety!

Bo to sam bagnet w ręku, aż rośnie.

Tak wzrasta zapał w dzielnym ataku.

Hura i hura! Huczy żałośnie

Górą krzyż biały na czarnym znaku!

Marsz, marsz...

W śniegu i błocie mokre noclegi,

Choć się zasypia przy sosen szumie.

W ogniu rzednieją dyablo szeregi.

Chociaż się zaraz szlusować(1) umie.

A braciom ległym na polu chwały.

Mówimy: „Wkrótce nas zobaczycie”.

Pierw za jednego z was pluton cały

Zbójów, nam odda marne swe życie.

Marsz, marsz...

Po boju spoczniem na wsi, czy w mieście,

Cóż to za słodka dla nas podzięka,

Gdy spojrzy mile oko niewieście,

Twarz zapłoniona błyśnie z okienka!

Bo serce Polek, bo ich urodę

Żuaw czci z serca, jak żołnierz prawy,

I choćby za tę jedną nagrodę,

Winien być pierwszy wśród boju wrzawy.

Marsz, marsz...

Nie lubim spierać się o czcze kwestie,

Ale nam marne carskie dekrety,

Jakieś koncesje, jakieś amnestie,

Jedna odpowiedź: marsz na bagnety!

By ta odpowiedź była dobitną,

Wystosowana zdrowo a celnie,

Niech ją Żuawi najpierwsi wytną,

Bagnety nasze piszą czytelnie.

Marsz, marsz...

Słońce lśni jasno, albo zza chmury

Różne są losy nierównej wojny;

Żuaw ma zawsze uszy do góry.

Z bronią u boku zawsze spokojny,

Kiedyśmy mogli z dłońmi gołemi

Oprzeć się dzikiej hordzie żołnierzy,

To z bronią wyprzem ich z polskiej ziemi;

Nie do Żuawów – kto w to nie wierzy.

Marsz, marsz...^{[2], [3], [5], [6], [7], [8], [9], [10], [11], [12], [13], [15]}

Nie masz to wiary, jak w naszym znaku,

na bakier fezy do góry wąsy,

śmiech i manierek brzęk na biwaku,

w marszu się idzie jak gdyby w pląsy,

lecz gdy bój zawrze, to nie na żarty

znak i karabin do ręki bierzem,

a Polak w boju, kiedy uparty,

stanie od razu starym żołnierzem,

Marsz, marsz, żuawy,

na bój na krwawy,

święty, a prawy,

marsz, żuawy, marsz!

Kiedy rozsypiem się w tyraliery,

zabawnie z bronią pełznąć jak krety,

lecz lepszy ogień – gęsty a szczery,

i lepszy rozkaz: marsz na bagnety!

Bo to sam bagnet w ręku aż rośnie,

tak wzrasta zapał w dzielnym ataku.

Hura! i hura! huczy żałośnie,

górą krzyż biały na czarnym znaku!

Marsz, marsz...

W śniegu i błocie mokre noclegi,

choć się zasypia przy sosen szumie,

w ogniu rzednieją diablo szeregi,

chociaż się zaraz szlusować umie.

A braciom ległym na polu chwały,

mówimy: wkrótce nas zobaczycie,

pierw za jednego z was pluton cały

zbójów nam odda marne swe życie.

Marsz, marsz...

Po boju spoczniem na wsi czy w mieście,

cóż to za słodka dla nas podzięka,

gdy spojrzy mile oko niewieście,

twarz zapłoniona błyśnie z okienka.

Bo serce Polek, bo ich urodę

żuaw czci z serca jak żołnierz prawy,

i choćby za tę jedną nagrodę

winien być pierwszy wśród boju wrzawy.

Marsz, marsz...

Nie lubim spierać się o czcze kwestie,

ale na marne carskie dekrety,

jakieś koncesje, jakieś amnestie,

jedna odpowiedź: marsz na bagnety!

By ta odpowiedź była dobitną,

wystosowana zdrowo a celnie,

niech ją żuawi najpierwsi wytną,

bagnety nasze piszą czytelnie.

Marsz, marsz...

Słońce lśni jasno albo zza chmury,

różne są losy nierównej wojny,

żuaw ma zawsze uszy do góry,

z bronią u boku zawsze spokojny.

Kiedyśmy mogli z dłońmi gołymi

oprzeć się dzikiej hordzie żołnierzy,

to z bronią wyprzem ich z polskiej ziemi;

nie do żuawów – kto w to nie wierzy.

Marsz, marsz...^{[4], [14]}