Przybądź Duchu Stworzycielu, – Dusz ludzkich nauczycielu:
Racz łaską swoją obdarzyć, – Serca, któreś raczył stworzyć.
Tyś pocieszycielem zwany, – Darem Bożym mianowany,
Żywem źródłem i miłością, – Ogniem i duszną światłością.
Dar masz dla nas siedmioraki, – Z Bogiem w mocy Tyś jednaki,
Obietnicąś jest Ojcowską, – Zdobisz nas w miłość Synowską.
Racz dać zmysłom dar światłości, – Przymnażaj w sercach miłości,
A krewkość serca naszego – Utwierdź mocą Bóstwa Swego.
Odpędź od nas czarta złego, – Użycz pokoju Twojego,
Przyjmij nas w Swoją obronę, – A złe pójdzie precz w swą stronę.
Racz nam Ojca niebieskiego, – Dać poznać i Syna Jego i Ciebie,
Ducha Świętego, – Od Obu pochodzącego.
Bogu Ojcu wszechmocnemu, – Synowi zmartwychwstałemu,
Tobie, Duchowi, społecznie, – Niech brzmi chwała na wiek wiecznie.[1]
1. |
Siedlecki Jan, Śpiewniczek zawierający pieśni kościelne z melodiami dla użytku młodzieży szkolnej, wyd. 5 poprawione, Kraków, Księża Misjonarze na Kleparzu, 1908, s. 147. |
