Za siedmioma szybami
szklane oko szklarza
jak czajka – czujne
Za siedmioma łąkami
jest szyba jeziora
której wiatr nie zdmuchnie
Szklarz diamentem pisze
na szkle hieroglify
stawia znaki wodne
Od ludzi się odciął
na pewną odległość
wzory jego trudne
O szybę pszczoła dzwoni
z miodu się spowiada
lecz oko ani mrugnie
Oko bielmem zarasta
niczym rzeka lodem
i jest tak bardzo samotnie[1]