Śpiewak operowy (baryton) i pedagog. Był synem Teofila oraz Henryki z Małeckich. Po ukończeniu gimnazjum w Częstochowie rozpoczął studia na Politechnice w Warszawie. Jednocześnie uczył się śpiewu operowego u Witolda Aleksandrowicza. Następnie wyjechał do Włoch, gdzie przez trzy lata kształcił się u A. Broggi’ego i G. Marino. Zadebiutował w 1904 r. w Bolonii partią Tristana w Marcie Friedricha von Flotowa. Od 1906 r. występował w operze Warszawskich Teatrów Rządowych. W 1909 r. został pierwszym barytonem w Operze Warszawskiej; na scenie tej występował stale do 1925 r. Odnosił wielkie sukcesy, śpiewał ponad 50 partii operowych. W 1908 r. koncertował we Włoszech, gościnnie śpiewał także w Rosji. W latach 1916–1918 uczył śpiewu w Konserwatorium Muzycznym miasta stołecznego Warszawy. Dał szereg recitali na Śląsku w okresie plebiscytu w 1920 r. Od 1923 r. był drugim reżyserem Opery Warszawskiej.

Po wycofaniu się ze sceny w 1926 r. działał jako pedagog. Od 1927 r. prowadził własne studio operowe i wykształcił wielu znakomitych śpiewaków np. Jana Kiepurę. Po 1945 r. był kierownikiem wokalnym Państwowej Opery i Filharmonii^[1]. Po II wojnie światowej uczył także w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Jego uczniami byli m.in.: Jerzy Czaplicki, Mieczysław Fogg, Jerzy Garda, Eugeniusz Mossakowski^[2]. Był ojcem pieśniarki i aktorki Hanki Brzezińskiej oraz śpiewaka (członka Chóru Dana) – Wacława Juniora.

Barytonista polski wykazał w śpiewie dużo uczucia i szlachetności, głos czysty i dźwięczny, słodki w brzmieniu i doskonale wyszkolony; interpretacja niezwykle zajmująca, świadcząca o poważnych zaletach polskiego artysty – recenzja prasowa z występów Wacława Cypriana Brzezińskiego we Włoszech w 1912 r^[1].