Lekarz, historyk sztuki, polityk, politolog, specjalista stosunków międzynarodowych, były poseł do Parlamentu Europejskiego, poseł na Sejm IV kadencji, od 2007 do 2011 minister obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska, od 2011 senator VIII kadencji.

Jest synem profesora Adama Klicha oraz jego żony Marii. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Krakowie (1986) i Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1987).

W latach 70. współpracował z opozycją demokratyczną – po śmierci Stanisława Pyjasa był działaczem młodzieżówki Studenckiego Komitetu Solidarności. Należał do założycieli NZS, w latach 1980–1981 zasiadał w jego władzach, a następnie działał w podziemnym NZS. W stanie wojennym został internowany w Załężu. W latach 80. działał w Ruchu Wolność i Pokój.

Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz w krakowskim Szpitalu Neuropsychiatrycznym. W latach 1988–1990 był redaktorem naczelnym czasopisma artystycznego „Tumult”. W 1990 r. objął kierownictwo działu informacji w TVP Kraków. Dwa lata później powrócił do zawodu lekarza, pracował w Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera oraz Szpitalu Neuropsychiatrycznym. W 1993 r. zorganizował i objął funkcję prezesa Międzynarodowego Centrum Rozwoju Demokracji w Krakowie, przekształconego następnie w Instytut Studiów Strategicznych. W latach 1998–1999 był doradcą Pełnomocnika Rządu ds. Negocjacji z Unią Europejską. Od 1999 do 2000 r. pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialnego za politykę obronną i kontakty Polski z NATO.

Należał do Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W wyborach w 1991 r. bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia UD. W latach 90. zasiadał we władzach krajowych UD i UW. W 2001 r. przystąpił do Platformy Obywatelskiej, z listy której został wybrany posłem na Sejm IV kadencji w okręgu krakowskim. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Mandat złożył w 2004 r. na skutek wyboru do Parlamentu Europejskiego. W PE należał do frakcji Europejskiej Partii Ludowej – Europejskich Demokratów. 15 listopada 2007 r. zrezygnował z tej funkcji, obejmując następnego dnia stanowisko Ministra Obrony Narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska.

Jest wykładowcą w Instytucie Europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz autorem około dwudziestu publikacji z zakresu polityki zagranicznej i bezpieczeństwa międzynarodowego.

11 kwietnia 2010 r. został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku. 20 maja 2010 r. został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego.

28 lipca 2011 r. złożył dymisję ze stanowiska ministra, a 2 sierpnia 2011 r. został odwołany przez Prezydenta RP.

W wyborach w 2011 r. uzyskał mandat senatora z ramienia PO^[2].