8 maja 1943 r. Rada Komisarzy Ludowych ZSRR przyjęła propozycję Związku Patriotów Polskich i wyraziła zgodę na utworzenie I Dywizji Piechoty Wojska Polskiego im. Tadeusza Kościuszki. 1 września tego roku jednostki tej dywizji wyruszyły na front, by w dniach 12 i 13 października wsławić imię polskiego żołnierza w bitwie na przedpolach wsi Lenino. W Teatrzyku Żołnierza, zwanym jeszcze wtedy Teatrzykiem z Tęczą, zaprezentowano wówczas pierwszy program frontowy dla oddziałów stacjonujących przed bitwą w lasach Smoleńskich. Tytułową piosenkę My na front napisał Leon Pasternak. Po melodię sięgnął do utworu Ludwika Szczepańskiego Pożegnanie ze Lwowem, który skomponowany został w 1908 r. w związku z masowym poborem młodzieży polskiej do armii austriackiej i skierowaniem jej ze Lwowa aż do Bośni, zaanektowanej wówczas przez Austro-Węgry. W 1915 r. nieznany autor zmodyfikował w części tekst Pożegnania ze Lwowem i odtąd, jako piosenka zatytułowana W dzień deszczowy i ponury, cieszyła się dużą popularnością wśród oddziałów legionowych. Warto przypomnieć przy tej okazji odezwę Związku Patriotów Polskich, wydrukowaną w drukarni polowej I Dywizji i skierowaną do żołnierzy wyruszających na front w dniu 1 września 1943 r. Końcowy jej fragment brzmiał: „Wy jesteście na tym froncie zbrojnym ramieniem Polski, wy jesteście odpowiedzią daną Niemcom na dzień pierwszy września trzydziestego dziewiątego roku, wy jesteście jeszcze jednym żywym dowodem, że jeszcze Polska nie zginęła i nie zginie. Pójdzie za wami następna dywizja. Ale tego nie odbierze wam nikt – że jesteście pierwszą. Bądźcie nią nie tylko z imienia. Naprzód, dzieci ojczyzny^[1]!”