Historia Polskiej Orkiestry Radiowej sięga lat przedwojennych. Po wojnie, w 1945 r. orkiestrę objął Stefan Rachoń, skrzypek i dyrygent, kolejno dyrektorami artystycznymi Orkiestry PR byli: Włodzimierz Kamirski, Jan Pruszak, Mieczysław Nowakowski. Za kadencji Tadeusza Strugały (1990–1993) orkiestra uzyskała dzisiejszą nazwę i przeniosła się do nowej siedziby – Studia Koncertowego Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego. W latach 1993–2006 szefem artystycznym Polskiej Orkiestry Radiowej był Wojciech Rajski. W marcu 2007 r. na stanowisko dyrektora artystycznego Polskiej Orkiestry Radiowej został powołany Łukasz Borowicz, który z orkiestrą współpracował od kilku lat prowadząc nagrania i koncerty. Płyta nagrana wspólnie z Dominikiem Połońskim otrzymała w 2007 r. nagrodę Fryderyka. Sezon koncertowy 2007/2008 został zainaugurowany przez Orkiestrę koncertowym wykonaniem opery Falstaff Verdiego, a w marcu 2008 r. podczas 12. Wielkanocnego Festiwalu im. Ludwiga van Beethovena Orkiestra wykonała operę Lodoïska Cherubiniego. Obie te opery zostały wydane przez Polskie Radio na płytach kompaktowych. Stało się tradycją, że Polska Orkiestra Radiowa pod dyrekcją Łukasza Borowicza swoje kolejne sezony artystyczne inauguruje koncertowym wykonaniem nieznanych lub zapomnianych oper polskich kompozytorów. Nawiązana w 2008 r. współpraca z Wielkanocnym Festiwalem Ludwiga van Beethovena owocuje corocznym udziałem zespołu w cyklu prezentującym podczas koncertów mniej znane opery, które wydawane są także na płytach^[1].