Wszechstronnie utalentowany artysta (śpiewak, muzyk, dyrygent, kompozytor), pedagog i naukowiec, prowadzący szerokie spektrum działalności. Pochodzi z rodziny związanej od kilku pokoleń z twórczością artystyczną.

Jest absolwentem szkoły podstawowej im. św. Wojciecha w Krakowie. Podczas II wojny światowej uczęszczał do tajnego gimnazjum podziemnego. Kontynuował naukę w V Gimnazjum i Liceum im. Jana Kochanowskiego oraz w V Liceum Augusta Witkowskiego w Krakowie, gdzie zdał maturę. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (Akademii Muzycznej) w Krakowie, gdzie po złożeniu pracy „Tynieckie Recitale Organowe” oraz egzaminie z dyrygowania uzyskał tytuł magistra sztuki.

W 1948 r. rozpoczął naukę śpiewu solowego u prof. Joanny Święcickiej-Mirskiej, Stafanii Millerowej i Gustawa Serafina. W 1949 r. był kontrabasistą zespołu muzyczno-rozrywkowego „W-W”. Odkąd otrzymał w PRL uprawnienia zawodowego muzyka I kategorii był angażowany jako śpiewak i muzyk przez różne impresaria artystyczne (Artos, Wojewódzką Agencję Imprez Artystycznych, Krakowską Estradę, Dom Kultury) oraz biura artystyczne, gdzie współpracował ze znanymi artystami. Byli wśród nich: Hanka Bielicka, Do-Re-Mi, Mieczysław Fogg, Jan Gałązka, Andrzej Kurylewicz, Irena Kwiatkowska, Jadwiga Prolińska, Joanna Rawik, Ludwik Sempoliński, Jan Sender, Henryk Serafin, Janusz Szewczyk i Andrzej Trzaskowski. Eligiusz Przebindowski był angażowany do Zespołu Marynarki Wojennej na Oksywiu, do Zespołu Estradowego Warszawskiego Okręgu Wojskowego, występował też jako piosenkarz w Radiu wraz zespołem organowym Andrzeja Kurylewicza MM-176. W latach 70 był profesorem i kierownikiem artystycznym w Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów. Był także kierownikiem muzycznym w Teatrze Kolejarza w Krakowie. Tam zaprezentował własną oprawę muzyczną do spektaklu „Znajda” Stefana Turskiego. Jego kompozycje zostały objęte ochroną przez ZAiKS.

Eligiusz Przebindowski często stawał w obronie praw obywatelskich, co skutkowało zakazem angażowania go i późniejszym opuszczeniem kraju. Również kontynuowanie studiów władze PRL uzależniły od rezygnacji z pracą dla kleru.

Równolegle prowadził działalność artystyczną jako instruktor wśród artystycznych zespołów młodzieżowych (X-Liceum, Liceum Obrońców Westerplatte, Liceum SS. Prezentek, MOPP) i innych.

Interesował się elektroniką i cybernetyką. Skonstruował kilka maszyn do egzaminowania i nauczania. W 1957 r. otrzymał patent za innowacyjny wynalazek automatycznego udzielania informacji telefonem (sekretarka), który jednak pomimo szerokiego rozgłosu nie doczekał się żadnej realizacji.

W Wiedniu Eligiusz Przebindowski otrzymał propozycję dalszego kontynuowania studiów, z której skorzystał dopiero po osiedleniu się w BRD. Jako stypendysta z Kanady podjął drugie studia na Fakultecie Filozofii oraz Prawa przy Ukraińskim Wolnym Uniwersytecie w Monachium. W 1988 r. złożył pracę dyplomową „Ukraińskie Melodie w Muzyce Polskiej” i otrzymał tytuł doctoris philosophiæ. Do jego kolejnych osiągnięć należy opracowanie wielojęzycznego słownika terminów prawniczych. Aktualnie jako naukowiec jest wolnym współpracownikiem Katedry Prawa Uniwersytetu we Lwowie i w Monachium.

W 1978 r. jako dyrygent brał udział w inauguracyjnym jubileuszowym programie z okazji 25-lecia Związeku Zespołów Muzyczno-Wokalnych w Monachium. W 1988 r. z inicjatywy radnych miasta Monachium założono zespół estradowy „Münchner Sänger-Interval”, gdzie Przebindowski był dyrygentem. Z racji swego zaangażowania w proces realizacji przedsięwzięcia otrzymał tytuł honorowego członka założyciela. W BDR został przyjęty do Związku GEMA.

Jest autorem wielu kompozycji i aranżacji. Tworzył zarówno melodie rozrywkowe do tekstów nadsyłanych przez wydawców, jak i muzykę dla celów obrzędowo-religijnych. W kompozycjach dominuje śpiew. Tworzył między innymi opracowania fortepianowe i muzykę teatralną, a wiele jego kompozycji było wykonywanych publicznie. Kształcąc młodych wokalistów czy pianistów, dla rozwijania ich muzykalności i słuchu swoją metodę pedagogiczną koncentruje na rozwijaniu interpretacji wykonawczej w konfrontacji akustycznej.

Mimo zaangażowanego wieku jest czynnym artystą, pedagogiem i naukowcem. Podróżuje po świecie w celu zdobywania nowych doświadczeń dla praktycznego zastosowania. Jest także aktywnym esperantystą. Zachował swoje polskie obywatelstwo i legitymuje się tylko polskim paszportem^[1].