Studiował filologię polską i prawo. Pierwsze wiersze wydrukował w 1926 r. na łamach „Robotnika” . Był jednym z założycieli grupy poetyckiej „Kwadryga” oraz pisma literackiego o tej samej nazwie, które ukazywało się w latach 1927–1931. Przed wojną opublikował kilka zbiorów m. in. w 1929 r. swoją pierwszą książkę Pożegnanie Termopil, a następnie Powrót na Powiśle, Wróżby, Autoportret i Janosik z Tarchowej. W 1937 r. redagował miesięcznik literacki „Nowa Kwadryga”.

W latach okupacji hitlerowskiej był kierownikiem konspiracyjnego zespołu literackiego przy Komendzie Głównej Armii Krajowej. Jednocześnie należał do redakcji podziemnego pisma „Demokrata” i współpracował przy dodatku „Moskit” tej gazety. Na łamach wymienionych wydawnictw publikował wiersze, piosenki oraz utwory satyryczne. Jego poezje ukazywały się również w zeszytach poetyckich „Werble Wolności”, wydawanych staraniem „Biuletynu Informacyjnego” i w podziemnym piśmie literackim „Lewą Marsz”. Jeden z jego wierszy, Rozkaz dla Warszawy, przedrukowany został przez wszystkie czołowe czasopisma konspiracyjne, wszedł również do wydanego w 1942 r. zbiorku Warszawo! Tę pieśń ci pod nogi kładę... i do antologii poezji polskiej lat 1939–1943 Krwawe i zielone, wydanej w grudniu 1943 r. w Krakowie pod redakcją Tadeusza Staicha. W 1940 r., nakładem konspiracyjnego Wydawnictwa Sublokatorów Przyszłości, ukazał się jego tomik poetycki Próby bez wartości, który na prawach manuskryptu odbito w 6 egzemplarzach. W swoim wojennym dorobku posiada wiele piosenek żołniersko-partyzanckich, do któych muzykę pisali wybitni kompozytorzy, m. in. Witold Lutosławski, organista Andrzej Panufnik, Bronisław Rutkowski, dyrygent Olgierd Straszyński, pianista Ekier, Jan (autor Szturmówki), pianista Jan Markowski (autor Marsza Mokotowa, jego brat, także pianista a później znany dyrygent i zasłużony propagator muzyki współczesnej, Andrzej Markowski. Jako oficer Armii Krajowej brał udział w Powstaniu, po którego upadku został wywieziony do Oflagu Gross Born, gdzie przebywał do wyzwolenia. Wstąpił wówczas do Ludowego Wojska Polskiego i był jednym z redaktorów czasopisma „Polska Zbrojna”.

W latach 1947–1948 redagował „Nowiny Literackie”. Przez pewien czas pełnił również funkcję dyrektora departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Ogłosił drukiem około 30 książek, przy czym za całokształt twórczości był wielokrotnie wyróżniany wysokimi odznaczeniami oraz nagrodami, wśród nich nagrodą Miasta Warszawy, MON II stopnia, a także Ministra Kultury i Sztuki I stopnia. W powojennym dorobku literackim znajduje się wiele utworów, w tym kilka poświęconych Warszawie i Wojsku Polskiemu^{[1], [2]}.