W 1942 r. władze wojskowe i cywilne Polski Podziemnej zwróciły się do poetów i muzyków z apelem o tworzenie piosenek żołnierskich i patriotycznych. W wyniku tego wezwania wpłynęło wiele tego rodzaju utworów, które niebawem zyskały dużą popularność w kraju. Przedostały się także za granicę. Niektóre były drukowane lub powielane w tajnych drukarniach albo krążyły w odpisach. Autorstwo pieśni nie było ogółowi w latach okupacji – ze zrozumiałych względów – znane.

Szturmówka otrzymała pierwszą nagrodę w konkursie na piosenkę żołnierską, ogłoszonym 15 października 1942 r. przez „Biuletyn Informacyjny” (pismo podziemne, którego naczelnym redaktorem przez wszystkie lata okupacji był Aleksander Kamiński (1903–1978), autor powieści Kamienie na szaniec^[10]) oraz Biuro Informacji i Propagandy Armii Krajowej^[4]. Wielokrotnie drukowana w ulotkach, oddzielnie lub jak np. w styczniu 1943 r. wraz z piosenką Lecz to nic oraz w zbiorkach Pieśni zbrojne i Śpiewnik domowy, zyskała wyjątkowe miejsce wśród pieśni Polski Podziemnej. Była śpiewana nie tylko w Warszawie, lecz także w oddziałach partyzanckich na terenie całego okupowanego kraju. Szturmówkę przedrukowano prawie we wszystkich śpiewnikach, zamieszczono ją również w drugim zeszycie Pieśni walki podziemnej wydanym w 1947 r^[1].

Drugi wariant tekstu został nadesłany przez Irenę Butkiewicz w ramach konkursu zorganizowanego staraniem Zarządu Głównego Związku Młodzieży Wiejskiej oraz redakcji tygodnika „Nowa Wieś”. Trzecią wersję słów przekazał Józef Czartecki.

Utwór ukazał się drukiem w następujących publikacjach: Pieśni Batalionów Chłopskich, s. 48; B. Rutkowski Śpiewamy piosenki, s. 42–43; Pieśni ostatniej wojny, s. 4; Pieśni gniewne, s. 274^[7].