Muzyk i wokalista jazzowy, autor tekstów, nazywany polskim Rayem Charlesem. Znany ze swojego niekonwencjonalnego wyglądu, a zarazem image’u scenicznego, na który składają się: charakterystyczny jeżyk na głowie, ciemne okulary i strój moro. Do akompaniamentu pianina śpiewa jazzowe i bluesowe standardy oraz własne, nierzadko ironiczne piosenki. Z jego nieco szorstkim, niepowtarzalnym głosem doskonale współgrała spokojna swingująca muzyka.

Jazzem zainteresował się podczas nauki w Państwowym Liceum Muzycznym w Łodzi, gdzie założył zespoły – The Jazz Five Boys w 1957 r., a następnie Silver Jazz. Po ukończeniu liceum, licznych tournées z łódzkim zespołem jazzu tradycyjnego Tiger Rag i odbyciu zasadniczej służby wojskowej w jednostce wojskowej w Sieradzu, gdzie również prowadził zespół jazzowy wraz z saksofonistą i kompozytorem Olgierdem Dudrewiczem, nieprzerwanie do 1976 r. pracował za granicą na umowach z PAGART-em. W Kopenhadze występował ze swoim kabaretem muzycznym o nazwie Polish Music Family. W 1977 r. uzyskał uprawnienia piosenkarza estradowego z rąk prof. Aleksandra Bardiniego.

Jako śpiewający pianista jazzowy największe sukcesy odniósł z zespołem Beale Street Band Andrzeja Marchewki, z którym występował od 1982 r. W 1983 r. zdobył z nim „Złotą Tarkę”, nagrodę dla najlepszego zespołu jazzu tradycyjnego. Wielokrotnie występował z zespołem na największych polskich festiwalach jazzowych, jak: warszawskie „Jazz Jamboree” i krakowskie „Zaduszki Jazzowe”, i za granicą, m.in. w Belgii, Niemczech, Czechosłowacji, Szwecji i we Francji. Nagrał z nim dwie płyty analogowe.

W solowym repertuarze posiadał program estradowy poświęcony królowi rock and rolla pt. Elvis Presley i jego piosenki. Składała się na niego muzyka z taśm i na żywo, słowny komentarz i slajdy. Jerzy Bożyk działał również na polu teatru. Jest absolwentem teatrologii na Uniwersytecie Łódzkim w 1985 r. Za swoją pracę magisterską pt. Dzieje dramatu łódzkiego do roku 1918 otrzymał I nagrodę w konkursie organizowanym przez Towarzystwo Kultury Teatralnej. Od 1986 r. prowadzi z Bogną Wernichowską i Anną Żeber kabaret Dekadencja. Był również tłumaczem języka słowackiego, współpracował z pismem Czechów i Słowaków w Polsce „Żivot” oraz prowadził wycieczki jako przewodnik terenowy Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego^[1].