W młodym wieku śpiewał w kapeli kościoła św. Marka w Wenecji i prawdopodobnie był uczniem ówczesnego dyrektora konserwatorium i zarazem kapelmistrza kościoła, Giovanniego Legrenzi, u którego kształcił się w grze na wiolonczeli. W 1700 r. w Wenecji ukazuje się kilka jego oper, ale nie cieszą się popularnością, dlatego prawdopodobnie opuszcza rodzinne miasto i rozpoczyna lata podróży. Łączą go pewne więzy z cesarzem Karolem VI, z którym przybywa do Wiednia w 1712 r. Wraca na krótko do Rzymu, następnie udaje się do stolicy Hiszpanii, w której cesarz Karol VI obejmuje tron jako Karol III.

Od stycznia 1716 r. mieszka na stałe w Wiedniu. Pełni funkcję pierwszego kapelmistrza na dworze cesarskim. Znajduje tutaj wielu przyjaciół i protektorów, jest ulubieńcem dworu, cesarz zaszczyca swą obecnością jego koncerty. Jest ulubieńcem kardynała Ottoboni. Tak sprzyjające warunki pracy artystycznej zrodziły bogaty dorobek – ponad 70 oper, 31 oratoriów oraz liczne kompozycje kościelne: msze, motety, kantaty, te ostatnie przetrwały próbę czasu. Obok utworów przeznaczonych na wielki aparat wykonawczy był twórcą muzyki kameralnej: kwartety, sonaty triowe na dwoje skrzypiec i basso continuo oraz niezliczona ilość drobnych utworów wokalnych^[3].

Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.