Siostra Maria Anuncjata, klaryska. Urodziła się 10 września 1835 r. w Warszawie. Do Zgromadzenia Sióstr Felicjanek wstąpiła 30 maja 1857 r., 8 lipca 1857 r. rozpoczęła postulat, zakończony 8 grudnia 1858 r. obłóczynami i przyjęciem nowego imienia s. Marianny. 8 grudnia 1858 r. złożyła pierwszą profesję zakonną i po podziale Zgromadzenia znalazła się wśród sióstr klauzurowych pierwszego chóru. Przed jego kasatą pełniła urząd przełożonej klauzury warszawskiej. W 1866 r. wspólnie z s. Katarzyną Morawską opuściła Felicjanki i udała się do Francji. Tam obie wstąpiły do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Najświętszego Sakramentu w Troyes i zostały obleczone 25 lipca 1866 r. S. Marianna przyjęła wówczas imię s. Marii od św. Anny, chociaż w zachowanych listach używała imienia s. Marii od Wcielenia. Wykazując chwilowe wahania co do podjętej drogi, prosiła o powtórne przyjęcie do Felicjanek, ale ostatecznie 21 października 1867 r. złożyła profesję jako Franciszkanka Najświętszego Sakramentu. We Francji przebywała do kwietnia 1871 r. Następnie znalazła się w gronie sióstr udających się na fundację do Granowa, jako wikaria tworzącej się wspólnoty i najbliższa współpracowniczka Matki Marii Morawskiej. Po przybyciu do Polski zmieniła imię na s. M. Annuncjata. Obdarzona talentem literackim, służyła nim we wspólnocie. Pozostawiła po sobie szereg modlitw, utworów poetyckich i pieśni religijnych. Przetłumaczyła z języka francuskiego na język polski wszystkie księgi i ustawy zakonne, prowadziła też kronikę klasztorną. W latach 1871–1875 była wikarią klasztoru i mistrzynią nowicjatu, w latach 1876–1897 radną i sekretarką przełożonej. Cieszyła się zaufaniem Matki Marii od Krzyża, która wyjeżdżając z klasztoru wyznaczała ją na swoją zastępczynie. W czasie pobytu sióstr w Księstwie Poznańskim ukazała się niewielka broszurka z pieśniami ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa, do których słowa napisała s. M. Anuncjata. Są wśród nich znane pieśni: „Kochajmy Pana”, „Nazareński śliczny kwiecie”. W 1874 r. w Gnieźnie została wydana książeczka „O dziękczynieniu, czyli uwagi o wdzięczności względem Boga. Wyjęte z pism Ojca W. Fabera Oratorianina i Ojca Seguin Jezuity” przetłumaczona z francuskiego i opracowana przez siostrę Ładę. Już po osiedleniu się we Lwowie, w 1886 r. siostry postarały się o wydanie „Śpiewniczka eucharystycznego” z tekstami pieśni ułożonych również przez s. Anuncjatę. Niektóre z nich śpiewamy do dziś, nie wiedząc, kto jest ich autorem. Są to np. „Jezusa ukrytego”, „Jak miłe są przybytki Twoje, Panie”, „Przyjdźcie do mnie wszyscy”, „O Krwi Najdroższa”, „O Józefie ukochany”, „Duszo moja niech pieśń twoja” i inne. Wydawane przez lwowskie siostry tłumaczenia z francuskiego pozycji o tematyce eucharystycznej były dziełem s. Anuncjaty. W życiu odznaczała się prostotą, skromnością i pracowitością w myśl hasła: „Żyć, cierpieć, umrzeć dla pomnożenia czci Przenajświętszego Sakramentu.” Swoje życie złożyła, jako ofiarę w intencji fundacji klasztoru w Wiedniu. Swoim przykładem i działalnością pisarską wywarła duży wpływ na kształtowanie się duchowości Franciszkanek Najświętszego Sakramentu. Zmarła we Lwowie 3 kwietnia 1897 r. Odeszła z tego świata ze słowami: „Do zobaczenia w niebie.” Spoczywa w grobowcu Franciszkanek Najświętszego Sakramentu na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie^[1].