Swoją przygodę z muzyką elektroniczną rozpoczął w 1991 r. We wrześniu 1994 r. jako DJ „Trebor” zagrał wraz z DJ-em „T-Boyem” na swojej pierwszej imprezie techno (Krzysztofory). To wówczas nastąpiła jego przemiana z wykształconego muzyka klasycznego w DJ-a. Po kilku latach, ze względu na ówczesną pracę w krakowskiej Operze, został ochrzczony mianem „OP”.

Inspiruje go ulica. Posiada dziesiątki godzin nagrań z ulic całego świata. Bardzo chętnie korzysta z tego materiału podczas pracy nad własną muzyką. Grał w wielu klubach w całej Polsce. Wziął udział m.in. w cyklu imprez w krakowskim kinoteatrze „Związkowiec” (1995–1996), gdzie rozpoczął niezwykle udane eksperymenty z miksowaniem noise music, avant-garde, postrocka z minimalem i breakbeatem. Wykonuje również experimental i cyber punk. Bardzo często łączy swoje sety z performance artystów video (VJ-ami), co dodatkowo podnosi atrakcyjność jego występów.

W 1996 r. wystąpił na festiwalu „Malta” w Poznaniu (wraz z DJ-em „Lovervolverem”) dla blisko 15-tysięcznej widowni. Od wielu lat współpracuje z Martą Deskur w jej projektach artystycznych. Prowadzi również działalność wydawniczo-impresaryjną, której owocem jest wydana w 2002 r. płyta DJ-a „Krime’a”. Pod szyldem Opimatics realizuje projekt mający na celu promocję ambitnej krakowskiej muzyki elektronicznej, czego rezultatem jest m. in. współpraca z duetem Wojownicy Ikari. Na koncie ma wiele własnych nieoficjalnych nagrań, jak np.: Preludium pokręcone na wiolonczelę (1987 r.), Jak się czuje ten kto z martwych powstaje (1993 r.), Sen Nocy Letniej wg Szekspira (1993 r., muzyka teatralna), Fanshon Street (2003 r.) i Czas promocji (2004 r., muzyka teatralna) – z DJ-em „Remedee”. W 2005 r. nagrał muzykę do słuchowiska radiowego pt. Traume unter der Sarkophag do tekstu Mateo Moczulskiego.

W swojej karierze współpracował również z formacją punkową Blow Up 1992 i free jazzowym zespołem B.O.T. (m. in. Rafał Mazur). Występował też z Jerzym Mazzolem (2002 r.) i saksofonistą Gilladem Rothem (2004 r.)^[1].