Orliński, Zbigniew

Zgłoszenie do artykułu: Orliński, Zbigniew

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Orliński, Zbigniew

Pseudonim:

Sławian

Data urodzenia:

2 stycznia 1921

Miejsce urodzenia:

Przemyśl

Informacje

Ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Juliusza Słowackiego w Przemyślu. Wiersze pisał już w szkole średniej. W 1939 r. walczył na froncie jako żołnierz Oddziału Rozpoznawczego „Ryś”, który wchodził w skład 38 Dywizji Piechoty Armii „Karpaty”. Ranny w bitwie pod Lwowem, dostał się do niemieckiej niewoli. Z obozu jeńców zbiegł i wrócił do Przemyśla. Tu, razem z kolegami gimnazjalnymi, założył Samodzielną Tajną Organizację Studencką „STOS”, z której wyłonił się później oddział dywersyjny ziemi przemyskiej „Żuawi Śmierci” pod jego dowództwem. Podjął także współpracę z podziemnymi pismami. Wiersze drukował w „Odwecie” i w „Placówce”, redagowanej przez Stanisława Kostkę ps. „Dąbrowa”. Na Lubelszczyźnie publikował swoje poezje w „Echach leśnych” i „Powstańcu”. Jego piosenki weszły do zbiorku Pieśni oddziałów partyzanckich Zamojszczyzny. Do 1943 r. działał na terenie Rzeszowskiego i Krakowskiego. Następnie wyjechał do Warszawy, gdzie po przeszkoleniu na kursach „Kedywu” i „Wachlarza” wyruszył na Zamojszczyznę jako zastępca dowódcy plutonu w Kompanii Warszawskiej „Żegoty” – Tadeusza Sztumberk-Rychtera. Pełnił też funkcję dowódcy grupy minerskiej u „Zapory”, a w lutym 1944 r., jako oficer łącznikowy, został oddelegowany do sztabu 1 Ukraińskiej Dywizji Partyzanckiej dowodzonej przez płk. Piotra Werszyhorę, dla utrzymywania kontaktu pomiędzy dowództwem radzieckim a dowództwem akowskim. Po wyzwoleniu Lubelszczyzny wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Służbę odbywał w 1 Dywizji Lotnictwa przeprowadzając loty nad linią frontu i na tyły wroga na bombowcach nurkujących P-2. Za działalność partyzancką i wojskową otrzymał wiele wysokich odznaczeń polskich i zagranicznych, w tym Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari i francuski Grand Officier de la Croix du Mérité. Po zdemobilizowaniu osiadł w Krakowie. Ukończył Studium Ekonomiczno-Spółdzielcze i Wydział Ekonomiki Przemysłu SNS oraz prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jest członkiem Międzywojewódzkiego Klubu Pisarzy Ludowych w Lublinie. W 1966 r. jego poezje zamieszczono w antologii Wiersze proste jak życie, a w 1968 r. w antologii Wieś tworząca (tom III). Wspomnienia partyzanckie drukował w „Wojskowym Przeglądzie Historycznym” oraz w pracy zbiorowej Zamojszczyzna w okresie okupacji hitlerowskiej, wydanej przez „Pax” w 1968 r.

Bibliografia