Wychowywała się w wielodzietnej rodzinie. Po dwuletniej szkole zawodowej i skończeniu w 1927 r. państwowych kursów pedagogicznych objęła posadę wiejskiej nauczycielki w Mogilicy w powiecie baranowickim. Tam też rozpoczęła działalność społeczną: była prezesem miejscowego Ogniska Nauczycielskiego, organizowała kursy dla analfabetów oraz założyła gminną bibliotekę. W latach 1929–1930 pełniła obowiązki instruktorki oświaty pozaszkolnej w Nowogródku, po czym przeszła do pracy w Lubelskim Kuratorium. Zadebiutowała wierszami i opowiadaniami na łamach „Wici” oraz „Nowizny Wiciowej”. Swoje utwory drukowała również w piśmie nauczycielskim „Ognisko”. Za działalność w Związku Młodzieży Wiejskiej została zwolniona z posady. Wyjechała wówczas do Tywoni w powiecie jarosławskim, gdzie pracowała jako nauczycielka w Uniwersytecie Ludowym. Jednocześnie kształciła się. W 1935 r. uzyskała maturę i podjęła studia na wydziale historii Katolickiego Uniwersytetu w Lublinie. Na rok przed wybuchem wojny przeniosła się do Warszawy. Pracowała w Centrali Kół Gospodyń Wiejskich, kontynuowała naukę oraz pisała do czasopism Przodownica (przeznaczone było dla kobiet wiejskich), Przewodnik Pracy Społeczno-Oświatowej (pismo ZNP) i innych. Opracowywała także pogadanki radiowe przeznaczone dla wsi. Po kampanii wrześniowej włączyła się z miejsca w nurt działalności konspiracyjnej Ludowego Związku Kobiet, a w 1942 r. objęła redakcję centralnego pisma LZK „Żywią”. Była jednocześnie współredaktorką „Biedronki”, gazetki podziemnej poświęconej dzieciom wiejskim. Na łamach tych periodyków ukazywały się jej wiersze i artykuły. Na kartach „Żywii” zamieściła w 1942 r. dramatyczny, a zarazem pełen godności list otwarty do gen. Sikorskiego Nasz żołnierski meldunek, który głośnym echem odbił się w kraju i za granicą. W 1943 r. w ramach konspiracyjnego Kursu Społeczno-Politycznego Listowej Uczelni Kobiecej LZK, ukazały się drukiem w Warszawie trzy jej broszury pod wspólnym tytułem Życie społeczne kobiet wiejskich. Autorka omawiała w nich dzieje kobiety na wsi w okresie pańszczyzny, zaborów, przed I wojną światową i w latach międzywojennych. Warto dodać, że w mieszkaniu „Wery” – Weroniki Tropaczyńskiej-Ogarkowej na Sadybie w Warszawie haftowany był sztandar Batalionów Chłopskich. Po wyzwoleniu działała początkowo nadal w Ludowym Związku Kobiet, a po jego rozwiązaniu przeszła do Wydziału Kobiecego PSL. Od 1947 r. pracowała w redakcji społecznej „Polskiego Radia” w Warszawie redagując audycje dla wsi. Wydała kilka książek, głównie dla dzieci oraz młodzieży, a wśród nich opowiadania Za godzinę zbiórka (1951), Mały łącznik Kim E-cho (1952), czterotomową opowieść Żołnierze Kościuszki (1951–1955) oraz powieść Leśne doły, wyróżnioną w 1955 r. nagrodą państwową. Była również współautorką podręczników historii dla szkół podstawowych. Pośmiertne wspomnienie poświęciła jej Barbara Matus „Kwiatkowska” w zbiorowym tomie Twierdzą nam będzie każdy próg (LSW 1968), przedstawiającym udział kobiet w walce z hitlerowskim okupantem^[1].