A nie taki nas karbowy,
nie taki,
sprzuntninte jus do stodoły
i zgrobki.
A wyjdźze panie Kamocki
z pokoju,
porachujeze myndelecki
na polu.
A bo ich tam jus karbowy
rachował,
połowe se na buciki
zachowoł.
Kupił sobie, kupił sobie
buciki,
swojej zunie, swojej zunie
trzewiki.
Kupił dzieciom, kupił dzieciom
copecki,
za te pańskie, za te pańskie
snopecki.
A nic nie dać karbowemu,
nic nie dać,
bo chcioł z nami pod mendlami
figlować.
Obiecoł num, obiecoł num,
wódki dać,
a zeby go ze sekretu
nie wydać.
A my jego gorzołecki
nie chciały,
ino my go ze sekretu
wydały.[1]
1. |
Dekowski Jan Piotr, Łuczkowski Jan, Pieśni dożynkowe w Polsce środkowej, Łódź, Łódzki Dom Kultury, 1990, s. 32. |