Abo mje zabiją,
abo mje powieszą,
abo mje też wrony
po polu rozniesą.
Abo mje zabiją,
w steki(1) porąbają,
me proche powiedzą,
że cebie kochają.
E widzysz, Hanuszko,
te chmure na niebie,
tak mje je niemiłe
to żece(2) bez cebie.
Kochom cebie, Hanko,
jak kwiotek bioły róże,
dołbe mje też Pon Bóg,
żebe kochoł dłużej.
Lotała, gęgała,
sewo(3) gans nad wodą,
e jo oszaleja,
Hanuszko, za tobą.[1]
(1) w sztuki
(2) życie
(3) siwa
1. |
Bielawski Ludwik, Piosenki z Pomorza, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1955, s. 34, 35. |