Chory na smutek

Zgłoszenie do artykułu: Chory na smutek

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Kłody pod nogi rzuć, jeśli chcesz,

nie znaczą nic, jedna mniej czy więcej.

Kłody pod nogi rzuć, próżny gest,

nie zmienisz nic, już przywykłem, jestem.

Mój głos, jak grom niech spadnie w dół na wznak.

Mój głos, na dnie odnajdzie Cię i w snach.

Mój głos, zaklęty przerwie krąg, mój głos.

Mój głos, Niagarą runie w mrok, mój głos.

Chory na smutek mów, co tam chcesz,

wśród pięciu strun żyję jak za murem.

Chory na smutek zburzę twój sen,

wtargnę przez twe drzwi obite skórą.

Mój głos, jak grom niech spadnie w dół na wznak.

Mój głos, na dnie odnajdzie Cię i w snach.

Mój głos, zaklęty przerwie krąg, mój głos.

Mój głos, Niagarą runie w mrok, mój głos.

Mój głos, tak cicho przetnie noc jak ptak.

Mój głos, dopóki starczy sił, by grać.

Mój głos, nonsensu skruszy gmach, mój głos.

Mój głos, na pewno zbudzi świt, mój głos.

Mój głos, jak grom niech spadnie w dół na wznak.

Mój głos, na dnie odnajdzie Cię i w snach.

Mój głos, zaklęty przerwie krąg, mój głos.

Mój głos, Niagarą runie w mrok, mój głos.[1]

Bibliografia

1. 

http://sewerynkrajewskifundacja.com/nowa/wp-content/uploads/2016/07/chory_na_smutek-1.pdf
Strona internetowa Fundacji im. Seweryna Krajewskiego [odczyt: 19.01.2016].