U bram, których wrota ociekały ze złota uniósłszy swoje ręce ku niebu

modlitwy szept męcząc ze sił swoich całych to panu oddawał zwycięstwo

u stóp ciągnął pochód obdarty z nadziei, skazany na tak powolne konanie

i tylko słup ognia przypomnieć miał prawdę, iż niczem to przy tem co się stanie

na wieki wydało się tedy triumfu oblicze grozą nakryte

na klęczkach lub pełznąć to dane być mogło imieniem tak jego łaskawym

gdy patrzył to wicher u stóp jego stawał jak jaki niewolnik usłużny

to tutaj, na ziemi, on jego ramieniem układał kto mniej był to dłużny

lecz nawet ta jego sylweta karząca malała na tle domu ojca

ten tutaj był mieszkał od samego początku do zupełnie samego końca

czego nikt już nie pojmie i niech nawet nędzny nie próbuje

klęcz i wykonuj w to jedno imię w które wierzysz i czujesz

lśnij potęgo kościołów, a zakon uczyńcie żebraczym

lśnij potęgo kościołów na tego królestwa odchodzie

pochodnie lizały ten widnokrąg krwawy na ranie po rzezi zaprzeszłej

gdy amen rozlegnie się u sklepień niebios to wielki czas by zstąpić do piekieł

to głos Boga słychać – bo głosu takiego największy i z ludzi nie wyda

struchlały byt wobec tajemnej potęgi jest niczem padliny ohyda

czem topór karzący przed okiem upadłych tem jawi się moc nad mocami

na sukna czerwieni stłamszone ofiary błagają o litość nocami i dniami

liżąc popiół i proch u stóp jego nie ważą sie głowy podnosić

nawet na myśl nie przyjdzie by wniwecz o łaskę poprosić

ten kielich co złotem objawia wieczności unosząc się wedle objawień

na miejsca, na których powinniście czekać napływa niczem płaszcz stary

a jeno słuchajcie słów które mówione są bramą na wieki wskazaną

co było, a nie jest – nie pisze się w rejestr jak choćby i dobroć złamaną

niewinni są winni i tego nie pojmać rozumem człowieczym się nie da

bo gruzy odarte gdy krzyczeć by mogły i to skowyt ich sięgnąłby nieba

najświętsze to imię co słuchać nakazań dopiero po końcu lat stawi

jedyną i jedną konieczność i nakaz w tem sensie żywota objawi

lśnij potęgo kościołów, a zakon uczyńcie żebraczy

lśnij potęgo kościołów, a ludy pognajcie w kajdanach

tak na nic te bicze i szat rozdzieranie, nikt panem samego siebie nie jest

kolejna ofiara świętości ołtarzy przynosi znów siebie do ciebie

gdy znosząc nadzieję jaka by ona nie była nie zastalim w domach nikogo

ta ręka z pierścieniem wskazuje już długo którą trzeba iść drogą

lśnij potęgo kościołów, a zakon uczyńcie żebraczy

lśnij potęgo kościołów, nie dowiesz się co to dziś znaczy

lśnij potęgo kościołów, a zakon uczyńcie żebraczym

lśnij potęgo kościołów na znaku królestwa odchodzie

lśnij potęgo kościołów, a zakon uczyńcie żebraczym

lśnij potęgo kościołów, a ludy pognajcie w kajdanach

lśnij potęgo kościołów, a zakon uczyńcie żebraczy

lśnij potęgo kościołów, nie dowiesz się dziś co to znaczy.^[1]