Na skraju dnia spojrzenia dwa
I słowa, którym braknie słów
I ciszy szept, co wokół trwa
Uparta jak serc naszych chłód.
Zegarów równy krok
Z zakamarków płoszy czas
A nocy czarny obłok
Z wolna spływa ze ścian.
To znów mija dzień,
Nadzieję kradnie spod rzęs
I jak sen
Rozpływa się we mgle.
Mija dzień,
Nagle znika gdzieś,
Tylko wspomnień nikły płomień
Ciągle pali się...
Na skraju dnia nostalgii ślad
Okrywa płaszczem cały dom
I stuka żal do naszych bram
I smutek łasi się jak kot.
Za nami wszystko już
A przed nami – któż wie, co?
Czy starczy sił, by przetrwać
To, co niesie ta noc?
To znów mija dzień,
Nadzieję kradnie spod rzęs
I jak sen
Rozpływa się we mgle.
Mija dzień,
Nagle znika gdzieś,
Tylko wspomnień nikły płomień
Ciągle pali się...[1]
1. |
http://www.teksty.agencja-as.pl/product_info.php?products_id=303 |
2. |
https://online.zaiks.org.pl/utwory-muzyczne/55260 |