Nas ci wilcosek spory
a do roboty skory,
jus wyzwolony
do kośby uzdolniony.
Wiedziemy jus nie fryca
do samego dziedzica
niech go zobocy
jakie mo mundre ocy.
A niech go przyjmie mile,
choćby ino na chwile,
bo un tego wort
a tyn nas ci zniwny chwat.
Mówili nom dworusy,
ze pan kiesyniom rusy
i sto rubli do
bo un majuntecek mo.[1]
1. |
Dekowski Jan Piotr, Łuczkowski Jan, Pieśni dożynkowe w Polsce środkowej, Łódź, Łódzki Dom Kultury, 1990, s. 53. |