Nie świadom smutku w miłym serca szale
Zagrzany chwałą, rycerz szedł na wojnę;
Kochanki myśli kojąc niespokojne,
Tak o miłości śpiewał i o chwale:
Ojczyzno, tobie ramię,
A serce dałem lubej;
Kłaść za was życie
W śmierci szukać chluby
To jest prawego
Towarzysza znamię!
Na polu sławy, wierny rycerz w zbroi,
Z pałaszem w ręku, z głową zasłonioną
Nad swoją zawsze duma ulubioną
I serca żałość tern śpiewaniem koi:
Ojczyzno, tobie ramię…
Wojownik w boju przeciwnikom srogi
Naciera mężnie na nieszczęsne wrogi,
Lecz choć morderczym ogniem krew rozlewa,
O chwale zawsze i o lubej śpiewa:
Ojczyzno, tobie ramię…
Synowie Niebios, kochankowie ziemi,
Niedługo bawią między śmiertelnymi,
Towarzysz dzielny poległ w pięknej chwale,
Lecz w samej śmierci jeszcze śpiewał stale:
1. |
Barański, Franciszek, W górę serca!: drugi zbiór pieśni narodowych i patriotycznych. Cz. 2, Słowa, Lwów, Warszawa, Księgarnia Polska, 1920, s. 25. |
2. |
Bursa Stanisław, Cztery kwartety, Lwów, Bursa, Stanisław, 1900 |
Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.