Prosimy pona o kunia cuganta,
niech nom pon pośle po muzykanta,
bo ześmy sie tak napracowali,
radzibym sobie zatańcowali.
A jaśnie panium pokojówke zwanum,
niech nom wyprzuntnie tyn pirsy salon,
niech nom wyprzuntnie i tu na błotku,
a bo nom cinzko tańcyć na piosku.
Niech nom wyprzuntnie, a niech sie pośpiesy,
bedziem sie bawić, bedziem sie ciesyć,
niech nom wyprzuntnie i tam na górze,
niech sie uciesum małe i duze.
Niech sie uciesum te nase dziatecki,
co nom nosiły w pole dzbanecki,
niech sie uciesy tyn chłopok młody,
co nom dowoził we zniwa wody.[1]
1. |
Dekowski Jan Piotr, Łuczkowski Jan, Pieśni dożynkowe w Polsce środkowej, Łódź, Łódzki Dom Kultury, 1990, s. 47. |