Soł jo żeto na zagonie,
ni móg jem ji rznąc,
pokochoł jem piękno Hanka,
ni móg jem ji wząc.
Bo soc(1) – to nie rznąc,
pokochac – nie wząc,
choc mje zdrodzo moja Hanka,
ni moga ji kląc.
Żeto weszło, le(2) przed żniwem
zbił je nogle grod,
moja miłosc do Hanuszki
zły zespoczeł(3) swiat.
Plon zboża zniszczeł grod,
Hanuszka mje wzon swiat,
choc zawiodła mje nodzeja,
wspominom ją rod.[1]
(1) siać
(2) ale
(3) zniweczył