Wiem jak to trudno jest zrozumieć,
że wciąż się oddalić nie umiem
na dłużej niż jeden krok choćby oderwać się
wiem, że powinnam cię uwolnić,
lecz choć to szaleństwo bezdomne
to ja wciąż nie umiem bez ciebie zapomnieć się
to takie proste i tak nieuchronne jest
a w jednej chwili możemy pogubić się
przecież nic nie może trwać bez końca
przecież stracę wzrok patrząc pod słońce,
lecz ja wciąż nie umiem inaczej choć bardzo chce
to takie proste i tak nieuchronne jest
a w jednej chwili możemy pogubić się
to takie proste i tak nieuchronne jest
a w jednej chwili możemy pogubić się[1]
Bibliografia
1. |
http://renataprzemyk.art.pl/ |
