Pamiętasz o tem, dzielny mój Łagienko
Jak wróg potężny począł walczyć z nami
Gdym na szesnaście z czterema tysiącami
Na waszem czele stanął pod Dubienką
Jam się nie uląkł i wolności dobił
I wstrzymał wrogów z znaczną dla nich stratą
/Los ciebie zbawcą życia mego zrobił
Łagienko powiedz, czyli pomnisz na to/bis
Pamiętasz o tem, gdyśmy do Krakowa
Torując drogę nieprzyjaciół klęską
Za twym przewodem wnieśli broń zwycięską
Garść mężów śmiała, ponieść śmierć gotowa
Rolników bronią były cepy, kosy
Z niemałą jednak wróg porażon stratą
/Leżały trupów nieprzyjaznych stosy
O drogi wodzu czyli pomnisz na to/bis
Pamiętasz o tem, jak pod Szczekociny
Uległy mocy bitne kraju syny
Com wycierpieli przez przyjaciół zwadę
Przez niedostatek, przez niewiernych zdradę
Swego niebaczny za ojczyznę trudu
Nie raz nad nędzą zapłakałem ludu
/On bronił matki, chętnie, choć ze stratą
Łagienko powiedz, czyli pomnisz na to/bis
Pamiętasz wodzu, Maciejowskie błonie
Gdy nam nieszczęsna biła już godzina
Gdy pot śmiertelny okrył twoje skronie
A Polsce wzięto najdroższego syna
Tu koniec Polski, rzekłeś nam w rozpaczy
Nad twoją wszystek kraj nasz płakał stratą
/Twój los narodu smutny koniec znaczy
O wielki wodzu czyli pomnisz na to/bis[1]
1. |
Pieśni i piosneczki narodowe z fortepianem: Ignacemu Wojkowskiemu iako prawdziwemu wielbicielowi muzyki przypisana. cz. 1, Poznań, K. Reyzner, 1828, s. 32, 33. |