Wariant 1
StrzałkaWywijom cepami
sześdziesiunto zime,
umrzyć mi nie dajo,
az półtory mine.
Jak przyde do domu
muse pouobrzundzać
i tak kuniec z kuńcem
nie moge nic zwiunzać.
Myślołem se nieroz,
ze jak stary bede,
wezme krume chleba,
przed chałupum siede.
Dzieci miały bide,
jo nic nie uzyłem,
zdrowie na wyrobku
juz downo straciłem.
I dziś muse dali
w dworze panu sprzyjać,
zeby mie najini
cepami wywijać.
Co tyz uzyjimy,
mój ty świnty Boze,
śmiejo sie z nos w mieście,
śmiejo i we dworze.
Myślołem jo zawse,
myślić nie przestane,
ze sie kiejś nom zmini,
jak prowda nastanie.
Wymłóć mi sie, zytko,
coś rosło na niwie,
trza gros odpracować,
i to sprawiedliwie.[1]