Gitarzysta, dyrygent, kompozytor, aranżer, muzyczny samouk. Debiutował jako gitarzysta w zespole Modern Jazz Sextet w składzie: Norbert Bojanowski – vib., lider, Bogusław Grzyb – g., Kazimierz Guzowski – ten. sxf., Edward Malicki – dr., Andrzej Mundkowski – pf., Leonard Szymański – cb. W 1957 r. wraz z nim reprezentował gdański Jazz Club na II Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Sopocie. Dwa lata później współtworzył z Franciszkiem Walickim pierwszy polski zespół rockandrollowy Rhythm & Blues. W 1960 r. popularyzował w kraju twista z własnym zespołem The Twisters.

W 1963 r. przeniósł się do Warszawy i rozpoczął współpracę z prowadzoną przez Bogusława Klimczuka Orkiestrą Polskiego Radia Studio M-1, dla której aranżował i komponował. W latach 1964–1967 kierował własnym studyjnym zespołem instrumentalnym i wokalnym, z którym współpracowali m.in. Alfred Banasiak – sxf. i Andrzej Kurylewicz – pf. Dokonał licznych nagrań dla archiwum Polskiego Radia. Równocześnie prowadził Big Band Polskiej Agencji Artystycznej „Pagart”. Dyrygował orkiestrami w kraju i za granicą, m.in. orkiestrą paryskiego teatru Champs-Elysées i, pod pseudonimem Bob Roy orkiestrą studyjną Polskich Nagrań. Sprawował opiekę artystyczną nad zespołem Partita i kierownictwo muzyczne festiwali opolskich.

Jest kompozytorem musicalu pt. Prawo pierwszej nocy (libretto Jerzy Jurandot), wystawionego w Teatrze Muzycznym w Gdyni oraz piosenek m.in. dla Anny German, Ireny Jarockiej, Waldemara Koconia, Haliny Kunickiej, Jerzego Połomskiego, Ireny Santor, Lidii Stanisławskiej. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 6 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego).

Uzyskał:

– nagrody za aranżacje na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole w latach 1964–1965,

– dwie I nagrody na Światowym Festiwalu Piosenki Popularnej w Tokio w 1971 r. za utwór Może już jutro i w 1972 r. za kompozycję Nie ma drogi dalekiej (za interpretację tej piosenki na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Sopot ’73 Holender Albert West otrzymał II nagrodę),

– Grand Prix w Międzynarodowym Konkursie Piosenki w Paryżu w 1976 r.

– tytuł aranżera roku 1969, a Ostatnie tango naszej miłości uznane zostało za piosenkę roku 1973^[1].